Archives
You are currently viewing archive for March 2005
Alweer even niet gelogd, wat betekent dat ik heb genoten van een paar vrije dagen. Vanzelfsprekend is alles vanaf gisteren in een sneltreinvaart verder gegaan, dus in de avonduurtjes moet ik hard doorwerken om de deadlines van volgende week te halen. Omdat er een spinningamarathon in het vooruitschiet ligt (zaterdag a.s.) weet ik dat er dan weinig van werken zal komen. En omdat dat ook wat training vergt, heb ik vanmiddag een uurtje vrij gepakt om nog even te cyclen. Dus nu zit ik achter de computer met zodadelijk Oranje op de achtergrond.
Vandaag ben ik op pad geweest voor een vrij redactie-item. En dat is altijd leuk! Dit keer had ik een biologische aspergeboer uitgekozen in een pittoresk dorpje in ons mooie Brabant. Ik weet niet of ik nou zo ontzettend kneuterig ben, maar ik kreeg daar een oprecht warm gevoel van binnen. Jonge mensen met een hart voor de natuur en de ambitie om echt wat te veranderen. Geen starre wereldverbeteraars met geitewollensokken en brandnetelthee, maar een hip stel met drie jonge kids, een missie en een mening. En dan al die beesten! Geiten, kippen, paarden en een kudde jonge Limousinkoeien die ik zo in mijn achtertuin zou willen hebben.
Aan de tafel in de keuken met ouderwets fornuis en echte boerenitems, gaf moeder de borst aan haar twee weken oude zoon, terwijl ze samen met haar man vertelde over het wel en wee van de bioboer. Je staat er niet zo bij stil als je bij Appie Happie in de schappen kijkt. Of ik tot vandaag thuiskwam met biologische groenten of niet, was een kwestie van willekeur. Maar vanaf vandaag zal dat anders zijn. Wat je weet, deert je...
Ik heb de lente in mijn bol, vannacht zijn er twee schattige, pikzwarte lammetjes in mijn 'achtertuin' geboren. Ze hebben ook meteen goed weer besteld, want vandaag kon het raampje op de snelweg zelfs een beetje open. Met de tuindeur wijd open en de vogels op de achtergrond, heb ik hard gewerkt. Lekker crea gepuzzeld met de teksten van een ander, afspraken gemaakt en de agenda voor de komende week alvast goed gevuld.
De bok is iets minder blij met de geboorte. Omdat de vrouwtjes in een apart hok zitten, wordt hij wel geteased met vrouwelijk schoon, maar heeft hij niet de kans om meteen te scoren. Wat wil je? Ik kan me voorstellen dat je als hoogzwangere vrouw niet echt zit te wachten op zo'n machoschaap met gigantische hoorns op je rug. En dus issie gefrustreerd en grijpt ie elke gelegenheid aan om bezoekers aan te vallen. Gewapend met een schoffel heb ik het er toch maar op gewaagd. Maar hoewel ook het tweede vrouwtje op het punt van bevallen staat, durf ik het nu in het donker niet aan. Who the hell gaat mij vannacht missen als hij in de diepe duisternis een aanloop neemt en als een dolle stier op me af komt? Zit er dik in dat ik dan de hele nacht lig te vernikkelen in het stro, tussen de stront en de vliegen. Toch voel ik me een beetje schuldig, want welke fatsoenlijke vrouw laat een andere vrouw tijdens de bevalling aan haar lot over omdat er een man in het spel is?
Een pittige uitdaging die zo geplaatst kan worden bij 'Wedden dat...?' Schrijf in een kleine week samen met iemand anders een biografie over Diana. Vol goede moed vertrok ik dinsdag naar de plaatselijke bieb en griste ik alles uit de kast wat met deze geweldige vrouw te maken heeft. De mensen in de rij moeten zich hebben afgevraagd of ik niet een beetje oud ben voor een spreekbeurt...
Het valt nog niet zo mee, want wat is er een hoop over haar geschreven. Mensen die haar gekend hebben, mensen die zeggen het bed met haar gedeeld te hebben, lijfwachten, koks, dienstmeiden en rij-instructeurs: iedereen heeft een mening over Lady Di. En ik ook, zoals ingewijden weten. Ik denk namelijk dat ze niet dood is.
I know, hoe durf ik dat te zeggen over iemand die kort na haar 'overlijden' heilig is verklaard en waarover werkelijk geen verkeerd woord gezegd mag worden? Dat noemen ze heiligschennis. Maar ik kan er niets aan doen, het is een gevoel wat me vanaf het eerste begin niet los heeft kunnen laten. En het is geen afgunst of kwaadsprekerij, het is haar juist van harte gegund en daarbij ook vergeven dat ze de wereld voor de gek heeft gehouden. We verdienen niet anders, dat begrijp ik des te beter nu ik me nog verder in haar wereld heb verdiept. Wat moet het een hel zijn om de fotografen bij wijze van spreken zelfs in het toilet nog van je af te schudden. Ik kan er niet eens tegen als mensen ongevraagd een foto van me maken, laat staan dat ze je foto's in bikini all over the world publiceren. Dat verdient echt niemand. En zeker zij niet.
Maar goed, mijn dag komt nog wel. Ik heb mijn reeks aan argumenten tijdens deze zoektocht verder uitgebreid en mijn vermoedens zijn alleen nog maar sterker geworden. En het is daarbij mooi dat de eindstreep en de deadline in zicht komen. De uitgever zal tevreden zijn. Het valt nog niet mee om samen met iemand een boek te schrijven zonder elkaar te pijnigen met stijlverschillen, uiteenlopende meningen en vechtende tijdslijnen. Het is me toch goed bevallen, al is het zeker zoveel werk als de puzzel die Javier Guzman donderdag aanhaalde toen ik hem in de schouwburg bezocht. Deze puzzel van 10.000 stukjes, genaamd het tarweveld, had hij juist voor aanvang van de show voltooid. Knap staaltje, Javier.
Terug naar de realiteit van deze avond. Ik ga kijken of de boeren al een vrouw gevonden hebben.
Na een week waarin ik met moeite uit mijn bed kon komen, er niks uit mijn pen kwam en ik uitkeek naar het weekend, is er een week van mega-energie gekomen. Niks geen Red Bull om wakker te worden, geen As The World Turns als opwarmertje voor een half dagje werken. Zou het met Frits, Henk en Jan te maken hebben?
Het is zeker dat ik ze gemist heb. Frits en Henk als kiespijn, maar Jan met pijn in mijn hart. Hij moet nog wat in vorm komen, wat dat betreft is hij een oude locomotief die wat aanlooptijd nodig heeft om met volle vaart te kunnen knallen. Nog een beetje mat, met hier en daar wat nieuwe rimpels (ja, ik ken ze op mijn duimpje) is hij er in ieder geval weer en dat doet me deugd.
Met al die energie en werklust komt alleen wel het probleem dat ik 's avonds behoorlijk afgepeigerd ben, vooral als ik ook een spinningles, een extra opdracht of een etentje niet heb kunnen weigeren. Maar wat is nou beter dan in slaap sukkelen met Jan op de achtergrond? Ik hoop echt dat er ooit nog eens een remake komt van de Surpriseshow en dat iemand dan nog heeft onthouden wat ik dan zou wensen...
How terribly irritant is het als op een maandag niks het doet? Dan wil je uit elkaar knallen van woede, ergens tegenaan scohppen tot het uiteenspat, schreeuwen tot de aarde vergaat...! Nooit laat ie me in de steek, behalve als ik 'm nodig heb. Expres vroeg mijn bedje op, om half negen 's ochtends naar de Appie Happie omdat ik vroeg at the office wilde zijn. Administratiedag, zo gezegd. Mooi niet dus, want de printer doet het niet. Verkeerde cartridge gekregen van de winkelmuts van de Bruna. Geen probleem, ik doe het thuis wel even.
Ellende alom. De kabel maakt geen internetverbinding met mijn laptop, de A-schijf doet alsof hij niet meer bestaat. Het ding heeft de langste vakantie van alle pc-onderdelen en als je dan een enkele keer een beroep op 'm doet...... niks! Misschien een cdtje dan? Toevallig allemaal op. Dus raakten alle mogelijkheden in dit digitale tijdperk uitgeput en kon ik onverrichter zaken richting huis. En we zwaaien met zijn allen naar de administratiedag!
Gelukkig is de storm nu wat uitgewoeid. Heb maar even vijftien kilo op mijn nek gehangen en ben gaan pumpen tot ik er bijna bij neerviel. Nu berust ik in het lot van mijn maandag en ga ik genieten van de rest van Joe Speedboot.
Morgen ga ik beginnen met mijn eerste strategische opdracht. Voor een landelijke makelaarsorganisatie ga ik een plan maken dat de hele organisatie weer opfrist op communicatiegebied. Iedere provincie heeft zijn eigen makelaar die zich voortaan ook moet gaan storten op een stuk publicity. Bovendien moeten ze zich bewuster worden van hun organisatie, iedereen moet hetzelfde uitstralen. Een behoorlijke klus met veel kansen.
Het blijkt dus dat je je soms kunt vergissen in mensen. Meneer de directeur die mij eens 'wollig' noemde, heeft nu al zijn vertrouwen in mij gesteld en me een kans gegeven. Die ga ik dus uitbuiten. Die kans natuurlijk, niet de directeur... Maar voor ik aan de slag ga, ga ik me vanmiddag opladen met een lekker bakje thee met vrienden en stort ik me vanavond op de eerste uitzending van een nieuw seizoen Rozengeur en Wodka Lime!
Ik vertelde eerder over de roltrap-pitch. De directeur die mij naar huis stuurde omdat ik hem niet kon overtuigen. Afgelopen vrijdag ging de telefoon: meneer de directeur. Of ik toch niet eens langs wilde komen, hij had wat communicatievraagstukken en was niet meer tevreden over zijn communicatiebureau. Kijk, zo heb ik ze graag! Begging for my attention!
Nu is het zover, over een half uurtje stap ik in mijn auto en kar ik door het winterwonderland richting Den Bosch. Nog altijd zit ik met de vraag waarom ik de beste ben. Ik heb werkelijk geen idee. Komt het door mijn concrete taal, mijn pakkende oneliners, het hoge speeltuingehalte van mijn teksten waardoor niemand in slaap valt? Hij heeft het zelf ervaren, heeft natuurlijk niet voor niets contact met me opgenomen. Toch ben ik een beetje bang dat ik dadelijk weer voor de leeuwen geworpen zal worden en zijn kritische vragen (alleen om de spanning al...) niet kan beantwoorden. To be continued...
Spannend nieuws? Weinig...
Schrikbarende avonturen? Geen...
Trek in het voorjaar? Absoluut...
Bergje op tijdens spinning? No thanx...
Inspirerende woorden over wegenbouw? Nu even niet...
Lekker koken? Morgen misschien...
Plannen voor het weekend? Lijkt nog mijlen ver...
Luilakken op de bank? Heerlijk...
Betaalde facturen? Eentje slechts...
Een lege agenda? Yes, please...
Jeukende vingers? Tien in de aanbieding...
Op zoek naar een pen? Liever een nieuwe laptop...
Ik heb een voorjaarsdipje!
