Diana lives!
Een pittige uitdaging die zo geplaatst kan worden bij 'Wedden dat...?' Schrijf in een kleine week samen met iemand anders een biografie over Diana. Vol goede moed vertrok ik dinsdag naar de plaatselijke bieb en griste ik alles uit de kast wat met deze geweldige vrouw te maken heeft. De mensen in de rij moeten zich hebben afgevraagd of ik niet een beetje oud ben voor een spreekbeurt...
Het valt nog niet zo mee, want wat is er een hoop over haar geschreven. Mensen die haar gekend hebben, mensen die zeggen het bed met haar gedeeld te hebben, lijfwachten, koks, dienstmeiden en rij-instructeurs: iedereen heeft een mening over Lady Di. En ik ook, zoals ingewijden weten. Ik denk namelijk dat ze niet dood is.
I know, hoe durf ik dat te zeggen over iemand die kort na haar 'overlijden' heilig is verklaard en waarover werkelijk geen verkeerd woord gezegd mag worden? Dat noemen ze heiligschennis. Maar ik kan er niets aan doen, het is een gevoel wat me vanaf het eerste begin niet los heeft kunnen laten. En het is geen afgunst of kwaadsprekerij, het is haar juist van harte gegund en daarbij ook vergeven dat ze de wereld voor de gek heeft gehouden. We verdienen niet anders, dat begrijp ik des te beter nu ik me nog verder in haar wereld heb verdiept. Wat moet het een hel zijn om de fotografen bij wijze van spreken zelfs in het toilet nog van je af te schudden. Ik kan er niet eens tegen als mensen ongevraagd een foto van me maken, laat staan dat ze je foto's in bikini all over the world publiceren. Dat verdient echt niemand. En zeker zij niet.
Maar goed, mijn dag komt nog wel. Ik heb mijn reeks aan argumenten tijdens deze zoektocht verder uitgebreid en mijn vermoedens zijn alleen nog maar sterker geworden. En het is daarbij mooi dat de eindstreep en de deadline in zicht komen. De uitgever zal tevreden zijn. Het valt nog niet mee om samen met iemand een boek te schrijven zonder elkaar te pijnigen met stijlverschillen, uiteenlopende meningen en vechtende tijdslijnen. Het is me toch goed bevallen, al is het zeker zoveel werk als de puzzel die Javier Guzman donderdag aanhaalde toen ik hem in de schouwburg bezocht. Deze puzzel van 10.000 stukjes, genaamd het tarweveld, had hij juist voor aanvang van de show voltooid. Knap staaltje, Javier.
Terug naar de realiteit van deze avond. Ik ga kijken of de boeren al een vrouw gevonden hebben.
Het valt nog niet zo mee, want wat is er een hoop over haar geschreven. Mensen die haar gekend hebben, mensen die zeggen het bed met haar gedeeld te hebben, lijfwachten, koks, dienstmeiden en rij-instructeurs: iedereen heeft een mening over Lady Di. En ik ook, zoals ingewijden weten. Ik denk namelijk dat ze niet dood is.
I know, hoe durf ik dat te zeggen over iemand die kort na haar 'overlijden' heilig is verklaard en waarover werkelijk geen verkeerd woord gezegd mag worden? Dat noemen ze heiligschennis. Maar ik kan er niets aan doen, het is een gevoel wat me vanaf het eerste begin niet los heeft kunnen laten. En het is geen afgunst of kwaadsprekerij, het is haar juist van harte gegund en daarbij ook vergeven dat ze de wereld voor de gek heeft gehouden. We verdienen niet anders, dat begrijp ik des te beter nu ik me nog verder in haar wereld heb verdiept. Wat moet het een hel zijn om de fotografen bij wijze van spreken zelfs in het toilet nog van je af te schudden. Ik kan er niet eens tegen als mensen ongevraagd een foto van me maken, laat staan dat ze je foto's in bikini all over the world publiceren. Dat verdient echt niemand. En zeker zij niet.
Maar goed, mijn dag komt nog wel. Ik heb mijn reeks aan argumenten tijdens deze zoektocht verder uitgebreid en mijn vermoedens zijn alleen nog maar sterker geworden. En het is daarbij mooi dat de eindstreep en de deadline in zicht komen. De uitgever zal tevreden zijn. Het valt nog niet mee om samen met iemand een boek te schrijven zonder elkaar te pijnigen met stijlverschillen, uiteenlopende meningen en vechtende tijdslijnen. Het is me toch goed bevallen, al is het zeker zoveel werk als de puzzel die Javier Guzman donderdag aanhaalde toen ik hem in de schouwburg bezocht. Deze puzzel van 10.000 stukjes, genaamd het tarweveld, had hij juist voor aanvang van de show voltooid. Knap staaltje, Javier.
Terug naar de realiteit van deze avond. Ik ga kijken of de boeren al een vrouw gevonden hebben.
Comments
Nog geen reacties...
Add Comment