Ik vertelde eerder over de roltrap-pitch. De directeur die mij naar huis stuurde omdat ik hem niet kon overtuigen. Afgelopen vrijdag ging de telefoon: meneer de directeur. Of ik toch niet eens langs wilde komen, hij had wat communicatievraagstukken en was niet meer tevreden over zijn communicatiebureau. Kijk, zo heb ik ze graag! Begging for my attention!

Nu is het zover, over een half uurtje stap ik in mijn auto en kar ik door het winterwonderland richting Den Bosch. Nog altijd zit ik met de vraag waarom ik de beste ben. Ik heb werkelijk geen idee. Komt het door mijn concrete taal, mijn pakkende oneliners, het hoge speeltuingehalte van mijn teksten waardoor niemand in slaap valt? Hij heeft het zelf ervaren, heeft natuurlijk niet voor niets contact met me opgenomen. Toch ben ik een beetje bang dat ik dadelijk weer voor de leeuwen geworpen zal worden en zijn kritische vragen (alleen om de spanning al...) niet kan beantwoorden. To be continued...