Archives
You are currently viewing archive for November 2004
Hard werken werpt zijn vruchten af, dat heb ik al zo vaak gehoord. Maar vaak hoor ik ook dat ik van geluk nog eens onder de trein zal lopen. Dit keer weet ik zeker dat ik op 100% eigen kracht iets heb bereikt: ik krijg mijn eigen rubriek in het Horeca Bulletin. Sceptici zullen zeggen dat het nou niet echt Nederland's meest prestigieuze magazine is. Maakt mij niets uit! Ik mag maandelijks een (bekend) persoon kiezen die ik wil interviewen en het wordt voor me geregeld. Wel elke maand met mijn kop in het blad, maar dat zie ik dan maar als gratis reclame. Zien en gezien worden, daar gaat het om. En ik ben weer een treetje hoger op de ladder. Stapje voor stapje naar... weet ik nog niet!
Hoe kan ik het gemist hebben op tv? Het hele weekend verslaafd voor mijn kijkbuis gezeten met de miniserie 'Angels in America'. Al Pacino overtreft zichzelf, Meryl Streep laat weer eens zien dat het haar niks uitmaakt om oud, lelijk of zelfs een man te spelen (zie de foto bij deze log!) en de rest van de cast is ook echt geweldig. Vandaag drukte op en top, de deadline van het Horeca Bulletin komt er aan en ik heb niet eens veel tijd om echt te schrijven. Ik moet ook nog minimaal een middag de Sint uithangen, want lang nog niet alle cadeaus voor moeder zijn ingeslagen. Klapt ook mijn acrylnagel van mijn vinger af, dus dat moet ook nog ff tussendoor. Vrijdag interview gehad met Looking Good hairstyliste Marielle Bastiaansen. Aardige meid, leuk artikel geworden. Hopelijk is de hoofdredacteur het met me eens.
Het was in ieder geval een geweldig weekend. Ik heb mijn faalangst overwonnen en iemand 'ten date' gevraagd. En het was niet eens zo moeilijk. Moet ik vaker doen, of niet meer als ik geluk heb.
Zus met vriend X tijdens een avondje sporten:
X: Wat doet Miriam nou precies?
Zus: Ze schrijft onder andere teksten en controleert ze op fouten.
X: Misschien heel stom, maar dat kun je zelf toch net zo goed met spellingcontrole doen?
Mijn auto is mijn beste vriend. Vandaar dat ik hem bij een klant even mooi in een hoekje wilde draaien, zodat ie met zijn neus naar de treinen stond. Had ie ook ff wat te doen terwijl ik aan het babbelen was. Helaas dat de versnellingsbak weigerde mee te werken, tijdens mijn draaimanoeuvre stond ik plotseling stil, parallel aan een drempeltje van 2 meter breed. Weg totaal versperd dus. Wat een zweet, het congres in het zalencentrum is ineens afgelopen, de gasten stromen naar buiten en kunnen dus niet mijn vluchtheuveltje over. Als een zwerm bijen verspreiden ze zich over het parkeerterrein, de rij wachtenden wordt langer. Een vriendelijke jongen van Smit & Dorlas komt nog uit zijn busje om me te helpen, maar tijdens het kapotgaan heeft de versnellingsbak besloten wel IN de versnelling te blijven. Wat een intolerantie van de zogenaamde societymembers: mevrouw met Burberry shawl heeft nog het hoogste woord, want man met Mercedes MOET er gewoon door. En wat een schande dat ik uberhaupt op zo'n manier ga parkeren op een plaats waar het zo druk is. Ze is ongetwijfeld eigenaresse van twee teckels. Ik wilde het liefst stampvoeten, maar besloot dat ik haar beter kon veranderen in lucht. Oh, wat was ik blij toen mijn neef binnen enkele minuten als reddende engel aan kwam rijden en de versnellingsbak weer aan de praat kreeg. Mijn fake Burberry sjaal blijft voorlopig in de kast.
De strijd om de nummer 1 plaats in de Top 40 tijdens kerst is losgebarsten. In de regio 013 verblijft in ieder geval een sms'er die op The Box de godganse dag zit te stemmen op de vocale uitspattingen van de Tokkies. Met z'n allen in de kerstcaravan, mams die de halve tijd met een lollie in 'r mond wat brabbelt, vaders nog altijd zonder gebit en op de achterbank een weerloos zieltje van nog geen jaar op schoot van een Tokkietelg. Een kind van de rekening, noemt mijn vader zoiets. Tja, zo'n kind is precies de reden waarom Jantje Beton nog bestaat. De Popstars zullen het zwaar krijgen. En ik durf bij deze toch wel te zeggen dat talent dit jaar geen graadmeter zal zijn. Moeder Tokkie heeft namelijk beloofd naakt te gaan poseren als de single goud wordt. Dat wordt dus weinig eetlust tijdens kerst voor mij... Maar ons landje kennende komt dat goud er wel! Wat verlang ik naar de tijden van Wham...! Nu al, terwijl Sint net van boord is.
Kijkcijferkanon Bonnie St. Claire pakt het minstens zo goed aan. Waarschijnlijk gesponsord door Johnny Walker en Grolsch, kunnen we op 13 december allemaal haar huwelijk bijwonen. Tenminste, we mogen kijken op SBS6. Mevrouw laat haar huwelijk namelijk live uitzenden. Heeft ze dan geen angst om weer langs een zijdeur te worden afgevoerd als in Bobo's?
Je hebt van die typetjes die om niks op hun teentjes getrapt zijn. Ik heb dat niet zo erg, want vaak zijn de mensen die je met opzet onrecht aan doen, toch niet de moeite waard. Maar vandaag was ik echt pissed. Een superleuke klant, ook niet van de minste omvang, is onlangs overgestapt naar een andere tekstschrijver. Met de managementwissel ben ik uit de kaartenbak gehaald. Tenminste, dat was eerst mijn idee. Het bleek zo te zijn dat ik invaller was voor een langdurig zieke. Nooit geweten, maar à la. Ik geloof echt dat dat het geval is.
Maar nu mijn concurrente is herrezen en haar langdurig ziekbed heeft verlaten, blijkt ze tijdens haar afwezigheid ook haar talenknobbel te zijn kwijtgeraakt. Want toen ik een mailing van het betreffende bedrijf op mijn deurmat vond (ik ben zelf ook klant), gingen mijn haren overeind staan alsof de juf uit groep 7 weer met haar krijt over het schoolbord kraste. Onafgemaakte zinnen, kromme formuleringen, spelfouten, interpunctiefouten. Ik MOEST gewoon actie ondernemen en dus stuurde ik de mailing terug naar de GROTE manager, inclusief geel gemarkeerd wat er allemaal fout was, roze wat knullig was geformuleerd. Sjeezus, het leverde een mooie kleurplaat op...
Wat blijkt?! De salesmensen hebben zijn post geopend en mijn aanmerkingen (meer dan 30 fouten!) zijn professioneel weggemoffeld, door de versnipperaar gehaald of in de X-files box verdwenen. Want, schrijfster op haar bek = sales op hun bek. En toen ik vandaag de GROTE baas opbelde, kon hij dus zonder enige gêne zeggen dat hij mijn begeleidende brief ontvangen had, maar zijn tekstschrijfster nog nooit had kunnen betrappen op een taalfout. Mijn allereerste ECHTE ellebogenervaring!
Gisteravond naar het tv programma over Fifteen van Jamie Oliver in Amsterdam gekeken. Ik ben verkocht. Dat gaat het helemaal worden en ik kan niet wachten om vanuit Tillycity (wij hebben alleen de Pollepel, waar thuislozen opscheppen voor de daklozen) een kijkje te gaan nemen. Tuurlijk is het helemaal mijn kleur: roze of appeltjesgroen maakt mijn dag altijd goed! Helaas is Fifteen pas eind november open, dus moeten we nog even afwachten. Dan nog iemand zoeken die net zo freaked is als ik en voor een avondmaaltijd ff op en neer naar Amsterdam wil karren. Zolang ik betaal komt het vast en zeker goed, maar die jeugd van tegenwoordig moet aardig wat verdienen. Op de website staat dat een 3 gangenmenu 44 Euro gaat kosten. It better be good...
Kern van deze Fifteen-log is dat ik fan ben, fan van Mathilda. Ze mag dan knocked up zijn van een gast die ze niet eens zou herkennen als ze hem bij de Appie Happie tegenkomt, ze gaat ervoor! Zwanger of niet, met een messenset aan de slag en tussendoor naar de gynacoloog voor een echo. Met een mannenstem en een attitude waar je bang van wordt. De roddels in de kookschool zijn al losgebarsten, want het is toch schandalig dat ze daarom wat lessen mag skippen. En wat als ze nou met haar dikke buik op de grond valt? Jahaaaa... wat dan? Wat als ze met haar vinger in de gootsteen vast komt te zitten? Dat wordt bevallen in de keuken... Get real!
Jammer dat ik niet kan weten hoe het er nu voor staat, alles is namelijk al maanden geleden opgenomen. En ondertussen krijg ik alles in porties van een uur voorgeschoteld. Laat het hoofdgerecht maar door komen. Zal op z'n vroegst dinsdagavond zijn. Goed voor de lijn wel...
Vandaag is het weer zover: jaartje erbij, kilo erbij, rimpel erbij! Ik heb dus maar het zekere voor het onzekere genomen en ben gister naar de Etos gerend om anti-rimpel creme te halen. Op de valreep nog een half uur op de crosstrainer gestaan en mezelf afgemat in de spinningles. Veel groene groentes gegeten en weinig koolhydraten. En toch voelde ik vanochtend tijdens het opstaan, dat de zwaartekracht harder aan me trok. Het lukte me sowieso niet om uit bed te komen, onder de douche kon ik ook alweer niet weg. De offciele strijd is dus begonnen!
Nog net geen 26, maar toch hebben we alvast een voorproefje genomen op komende woensdag. Mijn afstudeerfeest in september was errug gezellig, maar twee keerd rukte in twee maanden leek me wat teveel. Dus heb ik mijn liefste vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd voor een etentje bij de plaatselijke Italiaan. Leuk om eindelijk eens met z'n allen om een tafel te zitten en elkaar beter te leren kennen. Maakt het roddelen ook een stuk makkelijker!
Supercadeaus gehad die precies binnen mijn thema's passen: varkens, chocola, film en huisprullaria. Thanx iedereen voor de gezellige avond! Ik bevind me nu weliswaar bijna aan de verkeerde kant van de 20, maar toch hebben jullie me nog niet in de steek gelaten!
Wel een slechte nacht gehad, want sjeezus, wat een knoflook! Het lijkt wel of het in volle tenen bij me naar binnen is gestouwd. Goddank dat ik nog heel wat fris in de koelkast had...
Vandaag naar Bridget J. Onzer troost in bange dagen.
Er zijn weleens van die dingen waarbij ik denk: 'Als ik toen, dan...' Maar toen is voorbij en 'dan' is nooit gekomen. En dus is het nu zoals het is. En hoewel het achteraf vaak in kleine dingen en beslissingen lijkt te zitten, was het op dat bewuste moment vanzelfsprekend dat ik een andere weg koos. Vlucht gemist. Nu maar weer wachten op zo'n moment en daarna opnieuw terugkijken? Of bewuster een bepaalde afslag kiezen? Ik heb nog altijd last van vliegangst.
Ja, hoor! Hij staat! Mijn huis is op en top in kerstsfeer. Ook de boom buiten is voorzien van lampjes, dus de kerst mag wat mij betreft beginnen. Met een overdosis Sky Radio achter mijn kiezen ben ik helemaal in de mood...! Hoef ik dit jaar ook nog eens niet te koken, want mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes hebben mij uitgenodigd voor gezellige avonden en dagen. Zal ik het missen? Koken voor iedereen? Eigenlijk vind ik het zo ook wel lekker, chillen onder de boom en verder geen gedoe.
Gisteravond naar de film Simon geweest. Behoorlijk pittige kost voor het weekend, maar terecht een inzending voor de Oscars. Cees Geel speelt super. Hij kwam op mij altijd over als een B-acteur, maar niets is minder waar. Absolute 'mustsee' en voor ons vrouwen een heerlijke tranentrekker. Vooral in [b]DE[/b] periode!
Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent. Toen ik voor het eerst de professionele pen ter hande nam, werd dit met enige regelmaat tegen me gezegd. 'Tuurlijk' dacht ik. 'Als ik goed word, dan weten ze me wel te vinden.' Wist ik veel dat de wereld zo groot was en dat mensen zich pas realiseren dat ze iets nodig hebben wanneer jij ze er op wijst. Anders is het misschien met wc-papier, plakband of tandpasta. Vroeg of laat heb je het nodig en ben je zwaar geirriteerd als het er niet is wanneer je er om staat te springen (letterlijk wellicht!). Maar ja, teksten.... die raken niet op. Ze zijn meestal alleen heel slecht. Maar ik heb mijn beste beentje voorgezet, mijn mooiste ketting met nepparels aangetrokken en ben de confrontatie aangegaan. Tachtig ondernemers in een restaurant, samen keuvelen over wat je doet en hopen dat ze je onthouden. Dus zocht ik de tafels uit met de minste (jonge) vrouwen.
Verstikkingsverschijnselen kreeg ik vandaag aan een andere tafel. Bij binnenkomst zag ik de foto al hangen: de hele selectie full frontal in het kantoor van de commercieel manager van de Tricolores. 'Ik heb geen flauw idee hoe de trainer ook alweer heet' flitste door mijn kop. Tijdens het gesprek viel een bepaalde naam wel een paar keer, maar was dat niet de nieuwe spits? Wotte is toch de trainer? Maar die staat niet op de foto. Adriaanse is het ook niet meer, dat wist ik dan nog wel. Bidden dus dat de vraag niet kwam, want dan moest ik gewoon gokken. Mijn gebeden zijn verhoord. Mijn pak moet in verband met zweetkringen wel naar de stomerij, maar liever 12 Euro kosten dan een nominatie voor de gouden zwatelaar. Enneh.... Maaskant for president!
Ik kan niet ontkennen dat maandag niet mijn favo dag is. Vandaag had het echter slechter gekund. Ik mag dan aardig wat tekstjes schrijven, maar mijn bureau moet veel vollediger en veelzijdiger worden. Dus, mijn eerste grafisch-getinte opdracht ligt er! Onderhandelen met drukkers, vormgever selecteren, briefen en hopen op een geweldig resultaat voor mijn 'Texan client'. Spannend...
Ik haal niet uit alle gesprekken evenveel inspiratie. Maar toch, ook schimmelnagels hebben in de vroege maandagmiddag een gelikt (figuurlijk dan!) verkooppraatje opgeleverd...
Ter afsluiting wil ik mijn oprechte deelneming uitspreken voor Tom. Toch nog gekomen, maar het mocht helaas niet baten: 3-1...
Vandaag is de dag van de confrontatie: Tilburg meets Breda op amateurniveau. Vanochtend is door de terreinknechten de laatste hand gelegd aan de viptribune. De paden zijn geveegd, de fluwelen stoelen zijn geplaatst en de verwarming is opgehangen. Zojuist is ook de catering gearriveerd en de titanen zullen binnen het uur de arena betreden. Helaas, de extra very important guest heeft af laten weten. Faalangst? We'll see Tom!
Bij deze heet ik mezelf (en hopelijk ook een handje vol lezers) welkom in de groene wereld van mijn web-log. Ik heb al eerder kunnen genieten van enkele travellers die hun dagboek op deze manier bijhielden en dus waag ik het er zelf ook maar op. Voorlopig voor mij geen verre wereldreizen, maar af en toe een retourtje Gelderland of Zuid-Holland met de Opel. Tjaa, je moet ergens beginnen...
Ik heb nog geen idee hoe intensief ik mijn digidagboek ga bijhouden, het hangt een beetje af van de avonturen die in het verschiet liggen. De ene week is avontuurlijker dan de andere. Over het algemeen mag ik niet klagen en kom ik als ondernemertje op heel wat humoristische locaties. Ik zal het jullie niet onthouden! Omdat mijn digicam tegenwoordig mijn beste vriend is, zal ook het visuele aspect niet worden vergeten. Visuele ondersteuning is tenslotte van doorslaggevend belang op de digitale highway (dank aan Hans van Driel voor deze inzichten!)
Zo luitjes, de kop is eraf!
