Je hebt van die typetjes die om niks op hun teentjes getrapt zijn. Ik heb dat niet zo erg, want vaak zijn de mensen die je met opzet onrecht aan doen, toch niet de moeite waard. Maar vandaag was ik echt pissed. Een superleuke klant, ook niet van de minste omvang, is onlangs overgestapt naar een andere tekstschrijver. Met de managementwissel ben ik uit de kaartenbak gehaald. Tenminste, dat was eerst mijn idee. Het bleek zo te zijn dat ik invaller was voor een langdurig zieke. Nooit geweten, maar à la. Ik geloof echt dat dat het geval is.

Maar nu mijn concurrente is herrezen en haar langdurig ziekbed heeft verlaten, blijkt ze tijdens haar afwezigheid ook haar talenknobbel te zijn kwijtgeraakt. Want toen ik een mailing van het betreffende bedrijf op mijn deurmat vond (ik ben zelf ook klant), gingen mijn haren overeind staan alsof de juf uit groep 7 weer met haar krijt over het schoolbord kraste. Onafgemaakte zinnen, kromme formuleringen, spelfouten, interpunctiefouten. Ik MOEST gewoon actie ondernemen en dus stuurde ik de mailing terug naar de GROTE manager, inclusief geel gemarkeerd wat er allemaal fout was, roze wat knullig was geformuleerd. Sjeezus, het leverde een mooie kleurplaat op...

Wat blijkt?! De salesmensen hebben zijn post geopend en mijn aanmerkingen (meer dan 30 fouten!) zijn professioneel weggemoffeld, door de versnipperaar gehaald of in de X-files box verdwenen. Want, schrijfster op haar bek = sales op hun bek. En toen ik vandaag de GROTE baas opbelde, kon hij dus zonder enige gêne zeggen dat hij mijn begeleidende brief ontvangen had, maar zijn tekstschrijfster nog nooit had kunnen betrappen op een taalfout. Mijn allereerste ECHTE ellebogenervaring!