Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent. Toen ik voor het eerst de professionele pen ter hande nam, werd dit met enige regelmaat tegen me gezegd. 'Tuurlijk' dacht ik. 'Als ik goed word, dan weten ze me wel te vinden.' Wist ik veel dat de wereld zo groot was en dat mensen zich pas realiseren dat ze iets nodig hebben wanneer jij ze er op wijst. Anders is het misschien met wc-papier, plakband of tandpasta. Vroeg of laat heb je het nodig en ben je zwaar geirriteerd als het er niet is wanneer je er om staat te springen (letterlijk wellicht!). Maar ja, teksten.... die raken niet op. Ze zijn meestal alleen heel slecht. Maar ik heb mijn beste beentje voorgezet, mijn mooiste ketting met nepparels aangetrokken en ben de confrontatie aangegaan. Tachtig ondernemers in een restaurant, samen keuvelen over wat je doet en hopen dat ze je onthouden. Dus zocht ik de tafels uit met de minste (jonge) vrouwen.

Verstikkingsverschijnselen kreeg ik vandaag aan een andere tafel. Bij binnenkomst zag ik de foto al hangen: de hele selectie full frontal in het kantoor van de commercieel manager van de Tricolores. 'Ik heb geen flauw idee hoe de trainer ook alweer heet' flitste door mijn kop. Tijdens het gesprek viel een bepaalde naam wel een paar keer, maar was dat niet de nieuwe spits? Wotte is toch de trainer? Maar die staat niet op de foto. Adriaanse is het ook niet meer, dat wist ik dan nog wel. Bidden dus dat de vraag niet kwam, want dan moest ik gewoon gokken. Mijn gebeden zijn verhoord. Mijn pak moet in verband met zweetkringen wel naar de stomerij, maar liever 12 Euro kosten dan een nominatie voor de gouden zwatelaar. Enneh.... Maaskant for president!