Archives
You are currently viewing archive for November 2005
Op Nederland 2 draait een lieflijk liedje met hoorns, fluiten en trommels, er hangt nog een kaarsenlucht van gisteravond, de koelkast zit vol met lekkere spulletjes en het is superstil op straat. Meesjes en vinken genieten van mijn pas opgehangen wintervoer en de vlokken sneeuw dwarrelen in de richting van de wind naar beneden. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat het kerstochtend was...
De tekening komt dicht bij mijn kerstwerkelijkheid van dit jaar. Een knus, Oostenrijks dorpje met lichtjes en een wit landschap waar ik mijn splinternieuwe Atomics kan uitproberen. Wel jammer van het familiekerstdiner, maar dat beloof ik volgend jaar goed te maken.
Ik word al meer dan een half uur gestalkt via Skype door Davy. Hij woont in Dordrecht, is ongetwijfeld niet ouder dan 15 en heeft een ontzettende loopneus. Hij belt me steeds op en zegt dan dat ik een kankerhoer ben en mijn moeder ook. Mijn vader is volgens hem een gigolo. Vraagt ie vervolgens ook nog: "Ben je al bang?" Het lijkt Scary Movie 27 wel... Ik ga hem voorlopig nog niet blocken, een gesprek zo nu en dan tijdens harde arbeid is best gezellig. Wie ook zin heeft in een leuk praatje, dit is Davy's username: davysOn.
Spreekt voor zich, lijkt me. Ik blijf overtuigd dat ze niet dood is, maar ergens ver weg geniet van alle rust. Je ziet toch in haar ogen dat ze daarover tijdens deze shoot aan het dagdromen is?
Opzij heeft weer eens een onderzoekje gedaan en ik ontvang daar natuurlijk een persbericht over. Nou vind ik persoonlijk vrouwen die constant over emancipatie schreeuwen een beetje dom (iemand die gelijkwaardig is, zeurt namelijk niet, maar geniet van het leven) en dus ben ik ook niet zo'n fan van dit blad. Lees hier het resultaat van het onderzoek:
Goed opgeleide, geëmancipeerde vrouwen vinden betaald werk en boeken belangrijker dan seks. Op de vraag ‘ik kan me geen leven voorstellen zonder’ komen boeken op de tweede plaats, een betaalde baan op de zesde plaats, terwijl seks op de negende plaats eindigt. Bij de doorsnee Nederlandse vrouw komt werk pas op de elfde plaats en seks al op de zevende plaats. Voor zowel de geëmancipeerde als de doorsnee Nederlandse vrouw geldt dat vrienden op de eerste plaats komen, vóór partner en familie.
Mijn vragen:
1. Hoe zit het met de goed opgeleide, maar niet geëmancipeerde vrouw? Dat ben ik namelijk zelf.
2. Wat betekent precies doorsnee Nederlandse vrouw?
3. Wat voor boeken kunnen de geëmancipeerde vrouwen niet missen? Bouquetreeksen, puzzelboeken of kookboeken?
4. Hebben de goed opgeleide geëmancipeerde vrouwen wel bedacht dat ze zonder een betaalde baan straks helemaal geen boeken meer kunnen kopen? En dat ze zonder seks sowieso nooit de goed betaalde baan krijgen en dus ook geen boeken?
Het is iets om me voor te schamen, maar ik zeg het toch. Ondanks al mijn keuzevakken op het gebied van literatuur, had ik Turks Fruit nog nooit gelezen. Tuurlijk wist ik wel waar het verhaal ongeveer over ging en op uitdraaide, maar plots deed zich een mooie gelegenheid voor om alle ins en outs van dit (naar verluid) literaire meesterwerk te ervaren. Net zoiets als dat je vroeger voor je lijst de film keek in plaats van het boek las, alleen dan anders: namelijk DE musical.
Hij was geweldig, trendy, sappig en tergend... Tuurlijk zijn blote tieten vandaag minder alarmerend dan vroeger en tuurlijk is het verhaal daardoor minder schokkend. Maar Antonie 'ik kan geen toon houden' Kamerling verdient een staande ovatie en kreeg deze ook. Van schlemiel met stembanden van hout, tot een échte musicalster met écht verdriet, écht geluk en échte gevoelens. Ik had het echt niet verwacht, dacht dat ie uit zou glijden als (ik vanmiddag) over een versgepelde banaan. Morgen is de galapremière, ook hier in Tillytown. Ben benieuwd wat de recensenten zullen zeggen. Het nummer dat ongetwijfeld de titel 'Zo'n mooie meid' draagt en de afscheidscène aan het bed met het nummer 'Het heelal van jouw hart' (op deze site te beluisteren) zullen zeker de hemel in geluld worden. En terecht.
Conclusie: Peper heeft niet altijd gelijk.
Ik heb voor mezelf premium staanplaatsen op zondag geregeld en verder heb ik nog 4 keer zitten op de zaterdag. Wie biedt?
Net 27 geworden, maar nu alweer een puberactie. Met kleine oogjes, een klapstoel en angst voor de kou ga ik nu naar het postkantoor om kaartjes voor Robbie Williams te veroveren.
Madonna doet het weer! Beauty & The Beast rocks! Verse rijst forever! Glimmende oorbellen en kettingen! Wijn altijd koud, glazen uberhip! Ski's onderweg!Candles voor het donker! Bloemetjes overal! Nog 364 dagen...
Ik ben de hele dag druk bezig geweest met tellen, want ieder jaar houd ik bij wat er hoeveel achteruit is gegaan. Dit jaar: 2 lachrimpels erbij, 4 extra sinaasappelputjes, armkwabben niet in volume afgenomen. Maar ook: 3 kilo eraf en nog steeds geen grijze haar! Dus morgen een bescheiden (chocolade)taartje op mijn 27e verjaardag.
Nu heb ik echt het schaamrood op mijn wangen. Hoe zit het met de morele verantwoording van de journalisten op deze aardkloot om dit tot wereldnieuws te maken? De gehandicapte vrouw en haar opgehangen hondje (ongetwijfeld gedaan door die Beckhammannekes) is iedereen allang weer vergeten. Ik moet nu echt haasten, want ik moet aangifte gaan doen tegen mezelf. Ik heb vorige week dinsdag mijn kat namelijk buiten gelaten en die heeft toen een roodborstje opgepeuzeld.
Het is toch te erg voor woorden dat er aan de andere kant van de wereld mensen gras eten om te overleven, terwijl hier in Nederland twee ambtenaren (kostprijs minimaal 150 Euro per uur) zich bezighouden met een mus. Daar kan ik nou moedeloos van worden.
Ik snap echt niks van blanke jongetjes van 16 die van die Swarovski-oorbellen in hun oren hebben, omdat ze op David Beckham willen lijken. Vroeger, toen ik 8 was en iedereen Madonna wilde zijn, droegen we vreemde panty's, gebruikten we bussen Pro Set haarlak en deden we zwarte armbandjes om. Maar goed, de tijden worden extremer en als je dan gaatjes in je oren wilt, moet je dat vooral doen. Maar het vreemde is dat diezelfde jongens qua gedrag in de verste verte niet op Beckham (willen) lijken. Ze spugen op de grond, zeggen voor elk woord dat ze uitspreken kut of hoer, schoppen tegen hekken en rijden op foute brommertjes. Verre van metroseksueel dus. Ik heb dus echt geen idee wat ze ermee willen. Mooi en charmant is in ieder geval anders, als je het mij vraagt. Maar dat is alleen maar mijn mening. En zeg nou zelf, hoe groot is de kans dat je echt hier bij in de buurt kan komen?
Als je ziek bent geworden van iets dat je hebt gegeten, kun je er donder op zeggen dat je het minimaal een jaar lang niet meer op je bord zult scheppen. Ooit werd ik misselijk van de frambozenpudding van Mona. Ik had niet gezien dat hij al bijna 2 weken over de datum was. Dat ik wat korreltjes proefde, kon mijn eetlust niet onderdrukken. Niks is namelijk zo lekker als zuivel of vetfood eten met een kater. Later was ik (en ook 2 collega's) dagenlang ziek van mosselen uit Grand Central en na de skivakantie in Frankrijk draaide mijn maag zich zeker 72 uur lang om door de kaasfondue van de laatste avond. Dit weekend was het weer zover, de oorzaak is alleen niet zo duidelijk aan te wijzen. Was het de friet stoofvlees of de frikandel van de IJsspecialist, het glas Baileys erna of misschien toch de hertenbiefstukjes in het Elfde Gebod, de dag ervoor? Dit laatste kan ik me nauwelijk voorstellen, want die waren meesterlijk... Ik heb gister in ieder geval de wc-pot weer eens goed van dichtbij kunnen bestuderen, met mijn ogen op porceleinhoogte. Het was zeker 3 jaar geleden dat ik heb overgegeven en het mag nu ook wel weer minimaal 3 jaar duren voor het weer zover is. Wat raak je daar uitgeput van. Te ranzig gewoon. Het goede nieuws is dat ik voorlopig geen friet stoofvlees of Baileys hoef, ik moet echt al kokhalzen bij het idee. En de weegschaal was ook na een dagje detoxen positief, dus mijn weekend kan niet meer kapot. Alleen heeft het probleem zich wel verplaatst en zit ik nog steeds de halve dag op het toilet.
Af en toe maak ik dingen mee die echt te vreemd voor woorden zijn. Mijn eerdere log behoeft wellicht wat toelichting. Bij deze.
VVK's vriendin deed voor school een onderzoek naar weblogs. Op Hyves kwam ze toevalligerwijs op mijn pagina, klikte door naar mijn log en realiseerde zich dat ze mij ooit eerder had gezien. In d'n Verket natuurlijk, waar ik dat amateurtoneelstuk had opgevoerd. Ze begon te lezen, las wat meer en kreeg toen ongetwijfeld een gevoel dat leek op het mijne toen ik vernam dat VVK me al die tijd in het (k)ootje had genomen.
Terwijl ik al die tijd dacht dat zij mij anoniem zat te bellen en te stalken, had VVK nog steeds volgehouden dat ik superhard aan zijn communicatieopdracht zat te werken. Zoveel werk, nachten niet geslapen, ingewikkelde case, diepgaande problematieken en complexe afwegingen tussen rendabele alternatieven. Zo moet hij het ongeveer gezegd hebben lijkt me, want lullen kan ie als de beste.
De route naar mijn telefoonnummer moet niet al te lang geweest zijn, ze vond het tijd voor een verhelderend gesprek. Dan heb je lef, ofnie? Ik had verwacht dat ze zou gaan razen en tieren (ik vergelijk altijd iedereen met mezelf) maar ze was superaardig en bijzonder rustig. Alsof de troebele vijver ineens helder was geworden of de hemel openbrak. Feitelijk had ik niet veel boeiends te melden, ik zou liegen als ik zou zeggen dat we maanden hebben lopen rotzooien achter haar rug om. Onzin, maar wat er speelde en gezegd is loog er niet om. De enige die loog, was hij.
En nu heb ik dus een rotgevoel, want mede door wat ik gezegd heb is er nu misschien wel een relatie naar de klote. Tot een maand ofzo terug had ik niets liever gewild, dan was de kans groter dat ie ooit van mij zou zijn. Toen had ik hem namelijk nog niet door, het kwartje was nog niet gevallen. Laten we hopen dat er ergens nog iemand een kwartje (of dubbeltje) heeft bewaard en dit even aflevert bij VVK's vriendin. Dan is ook zij snel van haar rotgevoel verlost. Ook zij verdient namelijk beter.
Als je een grote mand hebt met een groot gat erin, dan is de kans aanwezig dat je er een keer doorheen valt. Vandaag is dit VVK overkomen. Auw, dat moet pijn doen, zo'n vrije val richting aarde! Wie weet kan een hersenschudding bijdragen aan een nieuwe, eerlijke kijk op de wereld. Want ik blijf altijd geloven in het goede van de (meeste) mens(en).
Ik log op het moment wat weinig, ik kan me dan ook niet herinneren dat ik het ooit zo druk heb gehad als nu. Gemiddeld schrijf ik op dit moment zo'n vijf artikelen per dag. Ik durf best van mezelf te zeggen dat dat absoluut niet weinig is en dan heb ik het nog niet eens over redactie- en correctiewerk gehad. Er is alleen wéér iets nieuws op mijn pad gekomen, een business waar ik echt iets in zie. Het komt oorspronkelijk uit de States en ik voel dat ik het moet aanpakken, omdat anders iemand anders er met de cash vandoor gaat. Temeer omdat ik de godganse dag tussen stropdassen, mantelpakjes en andere businessdingen zit, wordt de schreeuw naar sociale dingen groter. En dit is sociaal, ultiem sociaal zelfs.
Het concept heet Tafel voor Zes en Oprah is er al jaren laaiend enthousiast over. Zij spreekt geen Nederlands en dus noemt zij het Table for Six. Ook Australië, Canada en de UK zijn al overstag. Dus waarom wij niet? half Nederland gaat scheiden, zit in een sociaal isolement of weet bij God niet waar ze een nieuwe liefde vandaan moet plukken. Internetdaten is eng, een relatiebureau te definitief. Dus waarom geen nieuwe vrienden maken en kijken wat er eventueel uit voortbloeit? Ik ben zelf ook niet huiverig als het gaat om zakelijk netwerken in deze opzet, dus waarom zou het dan ook privé niet werken? Ik wil het doen! Beloven jullie, lieve lezers, mij dat jullie als ik het te druk krijg ervoor zorgen dat ik niet zelf in een sociaal isolement terechtkom?
Op 1 april ben ik uitgerekend, dan wordt mijn kindje geboren. Iedereen is uitgenodigd, maar teveel visite in een keer is niet zo'n goed idee. Maximaal 3 bijrijders per keer, bedoel ik dus. Of je moet zin hebben om je armen om de trekhaak te slaan. Ik weet nu al dat ik de gelukkigste moeder ter wereld zal zijn.
Terwijl oude helden doodgaan, staan sommige lugubere types ook weer op. Het is werkelijk waar, rond kersttijd daalt niet een engel, maar een duivel neer op soapaarde. Frits van Houten komt terug in GTST. Ik weet nu al zeker dat ik van de creativiteit van de scriptwriters iets zal gaan leren, want hoe dit geloofwaardig gefabriceerd gaat worden, kan ik me in de verste verte niet voorstellen. Als Rien nou ook weer komt, wordt het een kerst om nooit te vergeten!
