Als je ziek bent geworden van iets dat je hebt gegeten, kun je er donder op zeggen dat je het minimaal een jaar lang niet meer op je bord zult scheppen. Ooit werd ik misselijk van de frambozenpudding van Mona. Ik had niet gezien dat hij al bijna 2 weken over de datum was. Dat ik wat korreltjes proefde, kon mijn eetlust niet onderdrukken. Niks is namelijk zo lekker als zuivel of vetfood eten met een kater. Later was ik (en ook 2 collega's) dagenlang ziek van mosselen uit Grand Central en na de skivakantie in Frankrijk draaide mijn maag zich zeker 72 uur lang om door de kaasfondue van de laatste avond. Dit weekend was het weer zover, de oorzaak is alleen niet zo duidelijk aan te wijzen. Was het de friet stoofvlees of de frikandel van de IJsspecialist, het glas Baileys erna of misschien toch de hertenbiefstukjes in het Elfde Gebod, de dag ervoor? Dit laatste kan ik me nauwelijk voorstellen, want die waren meesterlijk... Ik heb gister in ieder geval de wc-pot weer eens goed van dichtbij kunnen bestuderen, met mijn ogen op porceleinhoogte. Het was zeker 3 jaar geleden dat ik heb overgegeven en het mag nu ook wel weer minimaal 3 jaar duren voor het weer zover is. Wat raak je daar uitgeput van. Te ranzig gewoon. Het goede nieuws is dat ik voorlopig geen friet stoofvlees of Baileys hoef, ik moet echt al kokhalzen bij het idee. En de weegschaal was ook na een dagje detoxen positief, dus mijn weekend kan niet meer kapot. Alleen heeft het probleem zich wel verplaatst en zit ik nog steeds de halve dag op het toilet.