Home sweet home
Tommie is thuis! Inmiddels alweer twee dagen, maar ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Het verhaal erachter is nog veel onwerkelijker en brengt de filosoof in me naar boven. Laat ik voorop stellen dat ik in beginsel sterk geloof in toeval. Zou er geen toeval bestaan, dan heeft het leven geen zin en is er geen enkele mogelijkheid om er het maximale uit te halen. Alles zou in dat geval namelijk al voorbestemd zijn.
Vorige week ben ik gebeld door talloze mensen. Allemaal betrokken bij mij, mijn huishouden en mijn lieve Tommie. Ze zochten en dachten te vinden. In de moestuin, op de landerijen of het platdak. Helaas, het waren imitaties. Maandagavond stond er weer een man aan mijn deur. In eerste instantie leek het de wasdroger-reperateur te zijn, maar die is tot vandaag nog niet op komen dagen. Het bleek de goede vinder van mijn beessie.
Tommie struinde al een aantal dagen rond in de buurt van het Wilhelminakanaal toen hij de 3 katten van Patrick en Christa achter het raam zag poseren. Hij was er niet meer weg te slaan en trok de aandacht van de moeder en vader des huizes. Ze zagen meteen dat het een huiskat betrof en besloten zondagochtend de dierenambulance te bellen. De dienstdoende vrijwilliger had ongetwijfeld ook een kater, want hij had geen enkele zin om die ochtend uit de bed te komen voor een beest. En het asiel weigerde ook, want VOL = VOL is tegenwoordig een populaire en alom geaccepteerde kreet. Christa en Patrick besloten Tommie naar Dongen te brengen, naar een vrouw met een hart van goud. Een particuliere opvang waar ze hun lievelingskat Spike als verwaarloosd kitten hadden gehaald.
Maandagavond kreeg Patrick het verzoek om nog even rijst te gaan halen. Tijdens het boodschappen doen was Christa dat helemaal vergeten. Patrick besloot naar de Albert Heijn te gaan, hoewel hij daar normaal nooit komy. Maar aangezien het al laat was en deze supermarkt het dichtste bij was, moest dat nou maar even. En daar hing dus mijn affiche!
Met knikkende knieen (en een kattenmand, ik had er een goed gevoel over) was ik bijrijder tijdens de tocht naar Dongen. Zou hij het zijn? Ik had de moed al bijna opgegeven. Tegelijkertijd zag ik Tommie elke dag in gedachten mauwend voor het keukenraam zitten, smekend om na zijn lange toch eindelijk naar binnen te mogen. Het bleek dus echt zover te zijn! Globetrotter Tommie had in twee weken de gemeentegrens overschreden en leek al ingeburgerd in zijn nieuwe woonplaats. Toch mochten we hem meenemen, gelukkig maar. Hij bood nog even tegenstand door zijn nagels in de trap te zetten. Eenmaal thuis was alles weer zoals vanouds. Maar dan nog 100 keer beter!
Wat heb ik geleerd: chip je kat en heb vertrouwen in de medemens. We zijn helemaal niet laks! We zijn betrokken!
Vorige week ben ik gebeld door talloze mensen. Allemaal betrokken bij mij, mijn huishouden en mijn lieve Tommie. Ze zochten en dachten te vinden. In de moestuin, op de landerijen of het platdak. Helaas, het waren imitaties. Maandagavond stond er weer een man aan mijn deur. In eerste instantie leek het de wasdroger-reperateur te zijn, maar die is tot vandaag nog niet op komen dagen. Het bleek de goede vinder van mijn beessie.
Tommie struinde al een aantal dagen rond in de buurt van het Wilhelminakanaal toen hij de 3 katten van Patrick en Christa achter het raam zag poseren. Hij was er niet meer weg te slaan en trok de aandacht van de moeder en vader des huizes. Ze zagen meteen dat het een huiskat betrof en besloten zondagochtend de dierenambulance te bellen. De dienstdoende vrijwilliger had ongetwijfeld ook een kater, want hij had geen enkele zin om die ochtend uit de bed te komen voor een beest. En het asiel weigerde ook, want VOL = VOL is tegenwoordig een populaire en alom geaccepteerde kreet. Christa en Patrick besloten Tommie naar Dongen te brengen, naar een vrouw met een hart van goud. Een particuliere opvang waar ze hun lievelingskat Spike als verwaarloosd kitten hadden gehaald.
Maandagavond kreeg Patrick het verzoek om nog even rijst te gaan halen. Tijdens het boodschappen doen was Christa dat helemaal vergeten. Patrick besloot naar de Albert Heijn te gaan, hoewel hij daar normaal nooit komy. Maar aangezien het al laat was en deze supermarkt het dichtste bij was, moest dat nou maar even. En daar hing dus mijn affiche!
Met knikkende knieen (en een kattenmand, ik had er een goed gevoel over) was ik bijrijder tijdens de tocht naar Dongen. Zou hij het zijn? Ik had de moed al bijna opgegeven. Tegelijkertijd zag ik Tommie elke dag in gedachten mauwend voor het keukenraam zitten, smekend om na zijn lange toch eindelijk naar binnen te mogen. Het bleek dus echt zover te zijn! Globetrotter Tommie had in twee weken de gemeentegrens overschreden en leek al ingeburgerd in zijn nieuwe woonplaats. Toch mochten we hem meenemen, gelukkig maar. Hij bood nog even tegenstand door zijn nagels in de trap te zetten. Eenmaal thuis was alles weer zoals vanouds. Maar dan nog 100 keer beter!
Wat heb ik geleerd: chip je kat en heb vertrouwen in de medemens. We zijn helemaal niet laks! We zijn betrokken!
