Kunnen paarden eenzaam zijn? Of kijken ze altijd een beetje sneu uit hun ogen? Deze week heb ik de zorg over de shetlandpony die achter in mijn wei staat en tot voor kort nog kon genieten van de aanwezigheid van een stamboekschaap. Omdat die verhuisd is, shoarma is geworden of weer achter de vrouwtjes aanzit (I really don't have a clue!) staat Mrs. Shetlandpony er nu alleen voor. Een soort bijstandsvrouw in het dierenrijk...

Ik word een beetje triest van haar houding, vraag me continu af of ze zich verveelt en misschien nog een broodje lust. (Ik weet nu al dat ik zelf morgenvroeg in ieder geval geen vers brood meer heb) Maar ik ben precies weer niet zo'n paardenfreak dat ik 'r nu elke dag wil gaan borstelen of urenlang tegen haar aan wil liggen als al die meisjes die vroeger een Penny Agenda hadden. Dus wat moet ik nu doen? Misschien maar weer een varken aanschaffen? Noop, varkens komen hier alleen nog binnen in de vorm van schnitzel of gekookte ham. Wat dan? Ik heb werkelijk geen enkel antwoord op deze diep filosofische vraag. Mocht het nou niet zo zijn dat paarden eenzaam kunnen zijn, dan kunnen ze in ieder geval wel mensen opzadelen met een schuldgevoel. Sucks.