Tijdens het afstuderen realiseerde ik me nooit zozeer dat het een behoorlijk karwei was waar we mee bezig waren. Maar toen ik vanmiddag bij de afstudeerzitting van een medestudent zat, was ik ineens zo opgelucht. Al dat overleg, dat zweethok waar we dagen in zaten, docenten met botsende ego's en dansende statistiekcijfers die me slapeloze nachten bezorgden: het is voorbij. Ik mag dan nog af en toe stressen over mijn werk en teksten, zo'n hoge berg als mijn scriptie zal ik voorlopig niet meer tegenkomen. Sowieso omdat wintersport er dit jaar niet van zal komen, helaas...

De moeder van de afstudeerder was iets minder enthousiast tegen ons, omdat ik en Emmy hadden besloten om met z'n 2en af te studeren. We zaten in een onderzoeksgroep van 6 en dus moesten we vroeg of laat toch afsplitsen. Mams vond het maar belabberd van ons dat we niet met haar dochter wilden samenwerken en dat moest er nog even uit.Die beslissing is al in mei genomen, ik ben inmiddels al 3 maanden en 1 dag Docorandus. Het beste meiske woont bijna 2 uur met de trein van Tilburg vandaan en ik werk inderdaad liever met iemand wat dichter bij huis. En dat dat dan ook nog eens een vriendin was die net als ik wel van een beetje aanpoten houdt, maakt de keuze niet al te moeilijk. Ik ben in ieder geval blij dat mijn moeder zich niet met dat soort zaken bemoeit. We zijn immers toch al een tijdje van de basisschool af. Toen vond ik het al een ramp als mamalief zich in een zaak ging mengen waar ze helemaal niets mee te maken had. Ik kon het zelf wel af. Ach, sommige moeders verliezen hun overwicht nooit. Dat zal nog wat worden als haar dochter besluit om uit huis te gaan. Ik vrees dat mams zal meeverhuizen.