Gisteren had ik een erg boeiend interview over business in China. Het schijnt daar een soort Wilde Westen te zijn waar je als Europese cowboy altijd moet uitkijken dat je niet plotseling door zo'n typisch Chinese draak van achteren wordt aangevallen. En ondernemen, dat is nog niet zo makkelijk daar.... Het schijnt dat indistriemagnaten hun fabrieken met liefde en plezier een dagje verhuren aan de eerste de beste charlatan die vervolgens met een dik pak in de directiekamer kan vertellen dat dit echt imperium toch echt van hem is. De stupid white man geeft een fiat aan zijn bank om 50% van het bedrag van de opdracht over te maken en de vogel is de volgende dag gevlogen. De echte directeur is niet bereikbaar voor commentaar en de stupid white man krijgt te horen dat ie toch wat beter had moeten opletten. De politiecommissaris hoeft ie niet te bellen, want dat is de neef van de directeur. De burgemeester maakt het ook niets uit, want die heeft vorige maand nog een nieuwe sportauto gehad van de vriend van de politiecommissaris. Kortom, watch your ass in China.

Bijzonder aardig dat deze opdracht me was toegespeeld door de bladmanager die zelf zegt een zwak te hebben voor 'jonge dames in een mantelpakje'. Hij heeft me al zeker vier keer gebeld en met niet al teveel discretie gevraagd naar mijn liefdesleven. Deskundig heb ik een beetje om de bush gebeat, want hij heeft er gewoon niks mee te maken. Maar toen hij vandaag belde om te zeggen dat hij mij expres dat stuk over zakendoen in Aziatië had toebedeeld, deed dat mijn hart ogenblikkelijk smelten...