Het is een reuzetijd geleden dat ik heb geblogd. In eerste instantie regende het daarom klachten, maar net zoals het gaat bij verhuisde buren, veel middelbare schoolvrienden, exen, vage kennissen: uit het oog, uit het hart. Op deze mooie zonnige vrijdag, die alles wegheeft van een stilte voor de carnavalsstorm situatie, waag ik toch maar weer een poging.

Laat ik deze krabbel beginnen met het aanreiken van excuses voor mijn afwezigheid. Allereerst natuurlijk werk. De afgelopen maanden interviewde ik half belangrijk Brabant en ook nog wat prominenten van landelijk niveau. Ik mocht Clemens Briels ontmoeten in zijn sprookjesachtige galerie en atelier. Henk Poort inspireerde voor een mooi verhaal. Bondscoach dameshockey Marc Lammers passeerde de revue en ik werd wederom uitgenodigd om Addy van den Krommenackers prinsessenjurken te aanschouwen. Helaas werd ik weer met lege handen de laan uitgestuurd. Tegenvallertje, maar dat hoort ook bij het harde zakenleven.



Een tweede excuus, mijn sociale leven dat ik nu al meer dan een jaar met iemand deel. Daardoor is het dus ook twee keer zo vol geworden. Zo vol dat mijn spiksplinternieuwe laptop terug is naar de fabriek. Outlook heeft hem simpelweg een burnout opgeleverd. Van de ene verjaardag naar het volgende etentje, van babyborrel naar housewarming. En het schandaligste is dat de personen waar je het liefst wat vaker langs zou gaan, door al die verplichtingen worden weggedrukt. Goed vooruitzicht: de sociale agenda voor volgende week is nog leeg.

Als afgekickte blogger is het niet goed om meteen weer te hard van stapel te lopen. Ik heb gehoord dat alcoholisten erg ziek worden van hun eerste fles nadat ze lange tijd nuchter zijn geweest. Gestopte rokers zien sterretjes als ze weer een sigaret opsteken. Dus al die andere excuses voor logafwezigheid laat ik even achterwege. Ik ga een ei leggen. Dat is tenslotte wat kippen doen. Beeldmateriaal hiervan volgt. Na de opstoet waarschijnlijk.