Ik had tot vandaag geen idee hoe het is om kinderen te hebben. Nu ik weet hoe irritant katten kunnen zijn, heb ik wel een flauw vermoeden hoe erg het met minimensjes gesteld moet zijn. Gisteravond werd er vanaf de koelkast subtiel gesmeten met een doos vol eieren, vervolgens werd de vuilniszak kapotgekrabd en de prullenbak leeggevreten, daarna was het tijd voor een knokpartijtje en moest er natuurlijk gekotst worden omdat die zooi uit de prullenbak niet bedoeld was om te eten. Vanochtend leek de rust wedergekeerd, maar niets bleek minder waar. Een van mijn twee stikdure porceleinen vazen met 2005 interpretatie van Delfts blauw bleek na mijn ochtendafspraak in 1000 stukken te zijn gevallen. Nou ja, gevallen: gegooid of gestoten. Ik had hem gister opgeleukt met takken en lichtjes ter vervanging van de kerstboom. Kleine kater zat 'zielig' te piepen bij het tafereel, de ouwe dikzak lag nog boven te pitten. Wie de schuldige is mag duidelijk wezen. Dus met haastige spoed naar de winkel en daar hadden ze er nog eentje staan. Weer een rib uit mijn lijf, maar ik heb er gelukkig weer twee. Ik kan dus niet opvoeden.