We gingen dus vliegen. Al vroeg in de ochtend, ik besloot daarom op tijd naar bed te gaan op woensdagavond. Stond er midden in de nacht een drunk aan mijn deur die ik wegens omstandigheden de toegang niet kon verbieden en dus binnenliet in mijn nederige stulpje. Bye bye nachtrust, maar het kon de pret van dag 1 niet drukken. We kwamen aan op JFK, lieten ons door een échte yellow cab (we wisten toen nog niet dat er daar echt 10 miljoen rondrijden) naar 54th Street brengen, alwaar ons mooie en rustige hotel op ons stond te wachten. Om het hoekje vonden we David Letterman en Broadway, dus onze honger naar spotlights, glamour en neon werd meteen gestild. We besloten maar meteen door te lopen naar Times Square, een onbeschrijfelijke ervaring.


Op de een of andere manier is het alsof je er niet echt bent, want het is een werkelijkheid die zooo ver van al je normale belevenissen af staat dat je niet weet wat er gebeurt. Ik denk dat heel Afrika een maand zou kunnen leven van alle elektriciteit die daar per uur wordt gesleten aan lichtjes, lichtjes, lichtjes. We hadden de ambitie om ter plekke Broadway tickets te regelen, maar de rijen waren zo lang dat we daar onze kostbare tijd niet aan wilden verspillen. Volgende keer dus reserveren via Internet. (Tip voor eenieder van u!) Dag 1 eindigde met een goed avondmaal en een lekkere Chardonnay die na ongeveer 24 uur wakker zijn voldoende was om in mijn bed binnen 10 minuten knock out te gaan.

Dag 2 was aardig plenzerig en druilerig. Desondanks was het nog bijna 25 graden warm en hing de lucht nog steeds vol met uitlaatgassen, warmte van gebouwen (en hun airco's die alle warme lucht naar buiten blazen) en was het dus klef. Sandwich ontbijtje in een soort van diner vol met construction workers, vervolgens richting het befaamde Vrijheidsbeeld. Met de metro natuurlijk, de tropische temperaturen daar kwamen aardig overeen met de rimboe. Geen wonder dat de homeless daar zo heerlijk tukken in de winter. We gingen zoals de Lonely Planet ons adviseerde met de Staten Island Ferry (gratis en voor niks) naar het Vrijheidsbeeld en ontmoetten hier de zoveelste New Yorker die slechter Engels sprak dan wij.


De skyline was weer hartstikke surrealistisch, het Vrijheidsbeeld niets meer en minder dan een hotspot en vanwege het drukke programma besloten we Ellis Island te cancellen.

Na het retourtje begonnen we aan een wandeling vergelijkbaar met een volle etappe van de Nijmeegse Wandel Vierdaagse. Natuurlijk Wall Street en de rest van het Financial District, voornamelijk veel pakken en politie.


Guns in de aanslag, vanzelfsprekend mag er bij de Stock Exchange niks gebeuren.


Daarna gingen we verder in de richting van Ground Zero, op de weg erheen kocht ik mijn mooiste souvenir, twee mokken van Dean & Deluca. Can't help it, Felicity was nu eenmaal mijn favo serie. Ground Zero, tja. Het begint bijna saai te worden, maar het was zo onwerkelijk. Dat de rest daar ook niet is omgevallen, is echt een wonder.


De wapperende, immens grote Amerikaanse vlag, nog altijd protesterende nabestaanden, grote hekken en veel mensen maken het in ieder geval heel indrukwekkend. En toch ziet het er verder uit alsof er niets gebeurd is.


De St. Patrick's Chapel die erachter ligt, hing echter nog vol met foto's, spandoeken, shirts, briefjes enz. van Ground Zero. De kapel zelf was na de aanslagen namelijk een belangrijke ontmoetingsplek.

Op de wandelroute lagen verder nog Chinatown en Little Italy, inderdaad wijken vol met immigranten en alleen maar zooi uit het land waar ze vandaan kwamen.


En geen enkele Chinees die ook maar een woord Engels spreekt! In Greenwich Village was het lekker cosy, de huizen met trappetjes zoals ik ze ken uit Sex and the City. Veel groen, bredere wegen en minder verkeer. Tijd om te ademen. Na het diner was het Empire State Building aan de beurt, jammer dat het redelijk mistig was. Toch was het zeker de moeite waard, je ziet daar pas echt hoe groot de stad is en hoeveel auto's er ook nog op de late avond rondrijden. Harde regen en wind zorgden ervoor dat we het na een klein kwartier voor gezien hielden (ik had een rok aan en die was bovendien al 3 keer helemaal omhoog gewaaid, kunnen we niet hebben in het preutse Amerika).

Dag 3 was gereserveerd voor shoppen en het museum. Om te beginnen 5th en Madison Avenue. Leuk winkelen voor de rich en famous, maar niet realistisch voor onze portemonnee. In de stromende regen (en nog steeds 25 graden) vergaapten we ons aan de etalages van Dior, Vuitton, Chanel, Gucci, Pucci, Karan, Cartier en de rest uit de categorie "onredelijk duur voor een lapje katoen of een stukje metaal". Tuurlijk waren er ook shops waar we ons prima thuis voelden, zoals de Disney Store.


Weer ff 10 zijn en lekker ronddwalen in een winkel waar Disney tot in de kleinste details is doorgevoerd. Van prinsessenjurken tot doelloze prullaria, mierzoet en sprookjesachtig.


Na de Trump Tower, de perfecte verheerlijking van Donald Trump (en natuurlijk zat hier geen kapper, want die heeft ie niet nodig!) nog even langs het NY Courthouse waar ze net een nieuwe aflevering van Law & Order aan het tapen waren en de Public Library (huge en wat een boeken!).


In de namiddag arriveerden we dan in het Metroplitan, we bleken niet de enige types die hier graag heen wilden. Wat een drukte! Gelukkig was het museum zo groot dat je toch nog in redelijke rust alle collecties kon bekijken. Hoewel de Lonely Planet waarschuwde voor museum-moeheid, begreep ik helemaal niet wat ze daarmee bedoelden. Vijf uur en meer dan 10 collecties later wel.


Van Egypte gingen we naar Griekenland en het Romeinse Rijk, van moderne Amerikaanse kunst naar Middeleeuwse oorlogskostuums, van Occult fotografie naar de Nederlandse Meesters, van Impressionisme naar Expressionisme en van moderne Europese kunst nog even naar het cafetaria waar ik de zoetste muffin ever naar binnen probeerde te werken. Er was zoveel te zien, ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom Nederland de meest exclusieve stukken van Rembrandt, Hals, Van Gogh en Vermeer zomaar in een Amerikaans museum laat hangen.

Wat meer chauvinisme zou op zijn plaats zijn, ook voor de Spanjaarden, Fransen en andere Europese landen. Picasso, Dali, Munch, Matisse, Chagall, Monet, Manet, Miro, Munch, Klee, het hangt gewoon in het land met de minste historie van de hele wereld! Het is overigens onmogelijk om alles echt goed te bekijken. Net als geuren denk ik dat je ook maar een bepaald aantal indrukken goed kunt onthouden. We pakten de taxi terug, genoten nog van een lekkere Mexicaanse hap met een Heineken en gingen vroeg tukken ter voorbereiding op onze laatste dag.

Die laatste dag, dag 4, begon met een lekkere wandeling door Central Park, waar alle fastfoodeters op zondagochtend gaan joggen in de hoop hun Whoppers en Big Macs van hun dijen te kunnen laten glijden.


Hoogtepunt was toch wel de Bethesda Fountain, vanwege de vele filmlinks. De verjaardag van John Lennon pikten we ook nog even mee in het gedeelte van het park dat speciaal voor hem is aangelegd.


In Strawberry Fields, zoals het heet, was een behoorlijk clubje fans overenthousiast en vol drama zijn nummers aan het zingen. Het monument lag vol met rozen en overal lagen briefjes met boodschappen aan John. Om het een echt Amerikaans tintje te geven was er op een van zijn foto's een spraakballon met anti-Bush leus getekend. Tja, ze kunnen er wat van die Amerikanen.


Om afscheid te nemen van deze stad die mijn hart heeft veroverd, gingen we nog één keertje naar Times Square (en de mooiste reclameposter die ik ooit heb gezien: van Diddy's Sean John) en lieten we ons naar het vliegtuig rijden door een taxi chauffeur die wederom nauwelijks Engels sprak, maar ons nog wel even de highlights van Queens liet zien. Alweer een reden om terug te komen!
Kleine domper op de terugvlucht. De navigatie van het vliegtuig hield ermee op en dus vlogen we ruim een half uur rondjes boven de oceaan, de piloot hoopte het te kunnen fixen (en ik ook natuurlijk!). Dat zat er niet in helaas, terwijl ik bevend van angst voelde dat mijn laatste uur had geslagen, vlogen we zonder navigatie (maar met hulp van de luchtverkeersleiding neem ik aan) naar Amsterdam.

Samenvatting: Door mijn bezoek ben ik een illusie armer. Mijn American Dream is een zeepbel, mensen zijn er gewoon mensen. Ze zijn niet perfect, zien er niet allemaal uit als in Sex and the City, maar houden van sneakers, sweaters en hamburgers. Ik ben ook een illusie rijker. In Amerika kun je zijn wie je wilt en kun je ook als je niemand bent een kans grijpen en succesvol worden. Alles kan en alles is leuk, de meest onzinnige en waanzinnige dingen kun je er vinden. Omdat mensen alles willen hebben wat ze zien, kun je je idee daar werkelijkheid maken. Dus toch een American Dream, alleen een andere dan die ik me had voorgesteld. Mijn advies: Ga erheen, NU!