Met een film komt een verhaal. En ik ben gezegend met een videotheekjongen die weet waar hij het over heeft en me dus vaak met een goeie film naar huis stuurt. Vorige week had ik het al over een mooie film uit de bios: Brothers. De regisseuse (Susanne Bier) maakte eerder ook al een meesterwerk dat tot kort geleden mijn aandacht niet wist te vangen, namelijk Open Hearts. De essentie van de manier van film maken ligt in een alweer opgeheven Deense groepering genaamd Dogme 95, opgericht door onder andere Lars von Trier. Ze houden er een set regels op na die de films zo ontzettend realistisch maken dat je er rillingen van krijgt. Er wordt geen gebruik gemaakt van props, special effects, kunstmatig geluid of licht. Alles wordt dus getaped zoals het is. Festen was het eerste voorbeeld en Susanne Bier maakt dus nog steeds gebruik van de regels die Dogme 95 heeft opgesteld.

Het verhaal in 3 zinnen. Vriend en vriendin nemen afscheid en vriend loopt voor de auto van een andere vrouw met als resultaat een dwarslaesie tot aan de nek. Vriend sluit zich af van vriendin en vriendin zoekt troost bij de man van de vrouw die haar vriend heeft aangereden, hij werkt toevallig in het ziekenhuis waar de vriend ligt opgenomen. Ze krijgen een relatie en moeten samen beslissen of ze bereid zijn deze 2 gezinnen/relaties op te geven voor hun nieuwe liefde. Ga hem kijken!