Het gaat altijd hetzelfde. Alles komt langzaam op z'n pootjes terecht, relativeren gaat weer makkelijk en de shit ligt diep weggestopt achter je. But suddenly it's knocking on your door again. Fuck!

En dan wil je dat je niet op 'alles ontvangen' had geklikt, want je voelde je immers weer behoorlijk goed. Maar je voelt ook die siddering die ontgetwijfeld lijkt op een vette snuif coke. Je voelt woede omdat je weer geconfronteerd wordt met de werkelijkheid die je net aan het vergeten was, je voelt je blij omdat je blijkbaar ook niet vergeten bent. En dan tik je dus een log in de hoop dat dat helpt. Mission impossible.

Ik haat de liefde, het zou verboden moeten worden. Gisteravond had ik iemand op bezoek die me vertelde dat hij meer van zijn grote liefde houdt dan van zichzelf. Dat is het mooiste en het meteen ook het wreedste dat ik ooit heb gehoord. Ik weet zeker dat ik het zelf precies zo zou kunnen, dat is toch om bang van te worden...?