Morgen ga ik genieten van een dagje helemaal weg. Ik ga lekker in mijn uppie naar Amsterdam. Researchen voor een artikel, inspiratie opdoen voor nieuwe dingen en eindelijk weer eens bijkletsen met de bedenker van mijn nickname die uiteindelijk een website werd.

Ik ben een prototype toerist. Reis met volle tas af naar de hoofdstad, ben op het station de weg al kwijt, negeer alle stoplichten, moet minstens twee keer vragen of de tram toch wel stopt bij Madurodam (Oh ja, is dat een andere stad? K*t!), drentel door de straten terwijl iedereen haast heeft, stop bij de meest onzinnige winkels en eet een frietje op de stoep. Op het einde van de dag merk ik pas dat ik steeds Engels heb gesproken, omdat ik dat als voertaal oppikte bij het verlaten van de treinwagon.

Amsterdam blijft voor mij een stad met een vreemd gevoel. Toen ik nog een OV-jaarkaart had ging ik ieder jaar wel een dagje in mijn uppie shoppen of lekker verdwalen in Amsterdam. Een jaar of vijf geleden zwierf ik uren door het Stedelijk Museum omdat ik een presentatie op de universiteit zou gaan houden over de expositie van Dennis Hopper. Aan die dag heb ik misschien nog wel de beste Amsterdamherinneringen, meer omdat ik toen een afspraak had met een goede vriend van Michel. Michel was namelijk mijn magnetische link naar Amsterdam. Leren kennen op vakantie, meteen flabbergasted van zijn alles. Veel contact, maar ook veel illusies gebaseerd op niets. Toen hij tijdens een koude en gladde nacht werd doodgereden op de snelweg, was er niks meer over. Als ik nu door Amsterdam loop, vraag ik me altijd af hoe hij daar had gelopen, hoe het zou zijn als ik hem tegen zou komen of hoe hij zich voelde op een zonnige dag in deze stad. Amsterdam is koud en warm, leeg en vol, maar heeft sindsdien ook iets extra's waardoor ik steeds weer terugga...