Op momenten dat ik me verveel, bedenk ik de meest stomme dingen om te doen. Maandagavond stond ik uit verveling in de sportschool op de crosstrainer. Op mijn nieuwe Ipod Mini met meer dan 600 nummers, kon ik geen enkele lekkere beat vinden om een natte rug bij te kweken en het vet van me af te laten glijden. Terwijl ik moedeloos op dat ding bleef hengsten, kreeg ik out of the blue weer de behoefte om verder te gaan met mijn boek. Of eigenlijk, met mijn 7 A4-tjes gekwaak waarvoor ik me als ik het opnieuw lees steeds weer schaam. Ze liggen al een klein jaar op een stoffige plank in mijn harde schijf. Ik stop mijn creatie expres ver weg in mijn digitale bibliotheek, zodat zeker niemand er per ongeluk zijn neus aan kan stoten. (Ik krijg al koorts bij de gedachte dat ik plotseling verongeluk en iemand zich geroepen voelt het in de begrafenisadvertentie te zetten of te publiceren. Dan word ik in mijn volgende leven zeker een varken!)

Na wat rondkijken, zweet afvegen, hartstlag bekijken, tien keer tegen mezelf zeggen dat ik het uur ging volmaken (hoewel, drie kwartier is beter dan een half uur toch?) en een soort van angst dat ik de beruchte VVK tegen het lijf zou lopen, stapte ik toch na 57 minuten af om tot diep in de nacht te werken aan mijn boek. Een snelle douche, de verkorte route langs de koelkast en een ultiem gelukkig gevoel bij mijn illegaal verworven draadloos netwerk, deden mij met een glimlach neerploffen op mijn zo gekoesterde hoekbank. Document geopend, twee zinnen gelezen en laptop uitgezet. Ben toch maar Extreme Makeover gaan kijken. Wat ben ik een literaire teleurstelling. Ik lijk Connie Palmen wel.