Vrijdag was Willy W.-dag. Het was een beetje langs me heen gegaan, maar toen ik eenmaal wist dat er een nieuwe Sjakie in de bios zou komen... Aftellen! Er is natuurlijk het gevaar dat je zo'n film helemaal idealiseert, omdat leuke dingen uit verleden nu eenmaal leuker worden naarmate de tijd verstrijkt. En er is een kans dat het gewoon een draak van een film is, met special effects die de nostalgie van toen helemaal naar de vernieling helpen.

Geen van beide the case, gelukkig. Charlie And The Chocolate Factory is oud en vertrouwd, maar ook nieuw en hip. Humor van toen is humor van nu geworden zonder dat het donkere, sobere, maar hartverwarmende verhaal is verknipt. De film is zo zoet als alle zuurtstokken, lollies, zuurtjes en chocolaatjes die de hoofdrol spelen. De orkaan aan kleurtjes, weirde vormen en travo-achtig gekostumeerde Oempa Loempa's maken je helemaal vrolijk en gesuikerd van binnen.

En dan Johnny Depp. Ik moet toegeven, ik ben geen fan van hem. Beetje ongrijpbaar mannetje met een nogal wicked mind en films die me niet zoveel doen. Maar hij heeft me aan het wankelen. Waarschijnlijk heb ik hem te weinig credits gegeven. Als Willie Wonka is hij niet zo hautain en neerbuigend als Gene Wilder destijds, die ik zeker niet zielig, maar gemeen en vals vond. Johnny Wonka wil je zo in je armen nemen, troosten en helpen om alle muren om hem heen af te breken. Hij is eigenlijk niets anders dan een klein gekwetst jongetje dat al jaren zit te huilen op een steen (in dit geval van chocolade), in de hoop dat papa hem snel komt halen. Natuurlijk komt het op het einde allemaal goed, precies zoals het hoort in kinderfilms. En dat gold ook voor de rest van de avond.

Check Sjakie's homepage voor chocolicious details... En let op die ranzige Duitse Bockworst Augustus! Ik hoop maar dat die genetisch, technisch en digitaal gemanipuleerd is.