Archives
You are currently viewing archive for June 2005
De zon verandert je kijk op de werkelijkheid. Althans, de mijne. Iedereen heeft tijd om lekker in de stad te chillen terwijl ik klanten bel, iedereen eet ijsjes terwijl ik in mijn auto zit te bakken en iedereen zit op een terrasje als ik aan het werken ben. Kortom, zonnestralen maken me jaloers.
De zon maakt me ook erg blij. Want ik had gedacht dat een stijging van de temperatuur automatisch een daling van het aantal opdrachten zou betekenen. En ik had gedacht dat het ook mijn productiviteit en inspiratie geen goed zou doen. Maar ik lig weer op schema, kan genieten van een rustig avondje met de beentjes op de bank. Deze dagen geen sportschool voor mij, het is gewoon te warm. Zeker als ze dan ook nog gaan besluiten om de lessen maar buiten te doen omdat het zo'n lekker weer is! Welke dodo komt er op dat idee? Graaf meteen een massagraf voor alle 65+ ers die daar sporten, want geheid gaan er dooien vallen bij zo'n activiteit. Maar da's misschien wel lucratief, want bij mijn sportschool moet je toch het hele jaar nog abonnementsgeld betalen. Ook als je ziek, zwak en misselijk bent. Dus vast ook als je het hoekje om bent gegaan. Je ontkomt er niet aan: als je bent uitgegroeid tot een grote organisatie moet je zakelijker worden. Inderdaad een goed argument, sportclubje.
Help! De zon maakt mij een zeikerd...!
Er zit weer een heerlijk weekendje aan te komen. De zon gaat flink zijn best doen en er is van alles te beleven in Tilburg. Want hoewel onze stad qua architectuur misschien niet de hoofdprijs verdient, is er in Tillytown is wel altijd wat te doen. En zoals het bij een goede Tilburger hoort, klagen we nu over het feit dat er zoveel op de agenda staat in Tilburg dat we niet meer kunnen kiezen.
De evenementen van dit weekend op een rijtje:
Afrikaans tromgeroffel en Tilbobeats
Vliegtuigjes kijken
Balletje trappen
Dus wat gaan we doen?
Het mag echt niet gekker worden. Al zo'n drie jaar fietst Piet-Hein (hij is de heldennaam onwaardig) als een ware autist over het Binnenhof. PHD is het slachtoffer van zijn grootse familie. Ooit las ik in HP De Tijd een artikel over zijn voorvaderen, die allemaal een behoorlijke reputatie op rechtsgebied hadden in de tijd dat ik nog lang niet aan de orde was. En dus moest ook Heintje rechten gaan studeren, zo gaat dat nu eenmaal in dat soort families.
PHD heeft in het kabinet JPB2 al een behoorlijke waslijst met fouten op zijn naam gekweekt, maar hij is een succesvol afschuiver die het steeds lukt om iemand anders de schuld te geven. Zolang je maar hard en emotieloos genoeg in de microfoons blijft roepen dat jij er echt niets aan kon doen, sukkelt Nederland vanzelf weer in slaap. En geen journalist die het wat kan boeien.
Hopelijk gaat het dit keer niet lukken. Wilhelm Schippers (hoe anekdotisch dat ie op een boot een bejaarde doodhoekt...) ziet zijn kans schoon als hij tijdens spitsuur met zijn vrouwelijk begeleider op Utrecht CS is. Wie heeft die arme vrouw in 's hemelsnaam met dit monster op stap gestuurd?
Laten we hopen dat het geen stageopdracht was van een tweedejaarsstudente ofzo.
PHD doet vervolgens niets. Hoewel hij een dikke nek heeft, wil hij hem niet uitsteken. Hij vond het niet nodig de telefoon van Schippers' vrouw af te tappen, wachtte met het openbaar maken van Schippers' foto tot het moment dat hij zeker wist dat de medicijnen waren uitgewerkt en hij weleens lekker agressief uit de hoek zou kunnen komen. Bovendien wordt er gezegd dat PHD persoonlijk zijn handtekening zette onder het verzoek om Schippers toch weer eens een ontspannen weekendje gunnen met zijn vrouw in het pittoreske Eindhoven.
PHD moet vallen. Het is tijd om Döner te maken van het schaap Donner.
We zijn zo'n drie dagen verder, het vervellen is begonnen en dat geldt ook voor de werkweek. En dus lijkt de vakantie alweer mijlen achter me te liggen.
Het lijkt me toch wel lekker, nog één keertje samen met vriendinnen op vakantie en lekker doelloos doen. Lang in bed liggen, een beetje over het strand dwalen en 's nachts de hort op. Maar aan de andere kant wil ik ook wel weer eens een keer cultuur snuiven, naar een land dat ik niet begrijp of naar een gebied dat mijn ogen zal verbazen. Hmmm... dilemma dus. Dan doen we eerst maar een weekend New York in oktober. En daarna moet ik absoluut weer eens op lange trip naar een andere wereld.
Mijn financien zijn gelukkig weer onder controle. De juistheid van mijn intuitie is vandaag wederom voor honderd procent bevestigd. De nieuwe accountant heeft nu alle stukken van de oude nagekeken en er klopt geen hol van. Hij heeft er een potje van gemaakt terwijl hij met twee vingers in zijn neus zat en in zijn oor pulkte met zijn grote teen. Jammer voor hem dat hij zijn nagestuurde factuur van bijna ¤ 500,- niet zal kunnen incasseren. Mijn vroeg afgebroken bankcarrière heeft namelijk zijn sporen achtergelaten. Een selectieve incassoblokkade zorgt dat Wicked Hans W. zichzelf niet langer onrechtmatig kan verrijken. We zullen zien wie er aan het langste end trekt... Zakkenroller!
Back in da house! Gistermiddag zette ik op Eindhoven Airport weer voet op vaderlandse bodem. Druk bezig geweest met wassen en chillen, dus nu is het wel weer tijd voor een log.
Een week lang niet schrijven, het ging me aardig af. Echt veel boeiends heb ik niet gedaan. De dagen bestonden vooral uit een wandeling van 10 seconden naar het zwembad en terug naar de koelkast. Ben dus wel een tweetal kilootjes aangekomen, maar die ga ik er zodadelijk alweer af trainen.
Normaal gesproken wil ik nog wel eens een paar dagen op avontuur gaan op mijn vakantiebestemming, dit keer had ik aan rust genoeg. Een paar avondjes stappen en wat leipe avonturen zijn genoeg om morgen weer hard aan de slag te gaan. En tja, ik zie echt retebruin. Heb gister en vandaag al een halve liter bodylotion gesmeerd om het maar zo lang mogelijk te kunnen laten zitten. Is goed voor de napret zullen we maar zeggen...
En hier zie je hoe belangrijk het is om al op het reisbureau de juiste keuzes te maken voor een appartement (geluk te hebben dus). Hadden we gekozen voor de buren, dan waren we dit seizoen vast te gast geweest bij het programma 'helse vakanties'.
Nog iets meer dan vierentwintig uur en ik zit in het vliegtuig. Het is inmiddels al weer even geleden dat ik heb gevlogen en dat heeft zo z'n reden. Ik ga liever met de auto een vette sneeuwstorm in dan dat ik midden in de winter met een Boeing richting zomerzon vertrek. Maar wanneer je een gratis suntrip krijgt aangeboden, kun je simpelweg niet weigeren.
Vannacht heb ik al superslecht geslapen. Aanleiding waren vechtende katten onder mijn slaapkamerraam, maar al snel ontstond de perfecte gelegenheid om na te gaan denken over wat er in het vliegtuig allemaal mis zou kunnen gaan. Wegvallende druk, een fikkende motor, een flat die in de weg staat, een Al Qaeda gek die de cockpit binnenstormt, een foute landing of een te trage start. Ik weet het, het is onzin. Maar vliegen is tegennatuurlijk. En ja, dat geldt ook voor autorijden, maar dan blijf je tenminste nog op de grond. God of de evolutie heeft in ieder geval nooit de bedoeling gehad ons te laten vliegen, want vleugels hebben we niet. En dus hoop ik maar dat in ieder geval de heenreis gezegend zal worden en dat ik die vakantie nog even mee kan pikken!
Thuis is alles geregeld. Een lieve oppas voor mijn huisje en de poes, een koelkast vol versnaperingen voor onderweg en een droogtrommel vol met was. Nog een paar uurtjes strijken en spullen uitzoeken en dan kan de voorpret echt beginnen...
Altijd vond ik het treurig van mijn pa. Als er eens een feestje was of we moesten ergens op tijd zijn, dan was hij te laat. Nog even op de zaak dit en dat, zus en zo. Smoesjes, dat was mijn absolute overtuiging. Als moeders al trappelend in de gang stond, klaar met tas en jas, kwam hij net uit de douche en moest hij nog uitzoeken welke stropdas hij zou dragen. En ik hing weer moedeloos op de trap in de gang, te wachten tot we eindelijk via de voordeur konden vertrekken. Dat gezeik met de zaak altijd, waarom is dat in 's hemelsnaam nou zo belangrijk? En waarom kan het nooit eens wijken voor andere dingen?
Nu, zo'n vijftien jaar later, begrijp ik het plots helemaal. Voor het eerst sinds maanden had ik me voorgenomen om eens een middagje helemaal niets te doen. Tennis kijken, de eerste volledige wedstrijd van mijn toernooi, Roland Garros. Ik ging nog even snel de Heuvelstraat in om wat dingetjes voor de vakantie te kopen. En toen begon de telefoon te rinkelen en hij hield niet meer op. Geen grote zaken, maar wel dingen die geregeld moesten worden. Ik liep van steegje naar steegje om iedereen terug te bellen, dacht na en liep weer verder. Ik stond zelfs meer dan twintig minuten achter de Bart Smit te bakkeleien over wie nou had gezegd hoeveel woorden het mochten worden en waarom dat achteraf toch anders was in plaats van wat in eerste instantie werd gedacht dat het zou moeten zijn!@#!@??#!! En toen was het dus geen 12.00u meer, maar 15.00u.
Moeders komt eten, ik moet al mijn spullen mee naar huis nemen en er ligt een stapel post op me te wachten. Nog even de tandarts bellen, want die sprak al vier dagen geleden mijn voicemail in. Zelfgemaakte lasagne is ook wel lekker en dus is het nu 1630u. Helaas van mijn vrije middag. Het is er niet van gekomen en ik heb er tot op dit moment niet eens een seconde bij stilgestaan. Ik wil pa niet helemaal vrijpleiten, maar de vanzelfsprekendheid die er is bij het klaarstaan voor mijn klanten, doet sommige dingen naar de achtergrond verdwijnen zonder dat ik er bij stilsta. Het gebeurt gewoon, ook al denk ik achteraf dat ik ook best had kunnen zeggen dat ik er niet was, dat ik later even terug zou bellen, dat ik even zou mailen, dat ik er op terug zou komen omdat ik nu even druk ben. Maar zo zit ik niet in elkaar, de genen van pa denk ik...
Mazzeltje heb ik wel, mijn held van mijn toernooi is nog niet begonnen vandaag!
