Archives
You are currently viewing archive for May 2005
Ik heb nog nooit uitgelegd waarom ik op deze web-log de naam Mirke gebruik. Want voor wie het nog niet wist, dat is niet mijn naam. Mijn eerste echte (en misschien tot nu toe nog wel liefste) vriendje noemde mij altijd Mirke en vanaf dat moment is die naam een eigen leven gaan leiden. Door de jaren heen werden de meest vreemde varianten verzonnen door andere vriendjes, vriendinnetjes en family. Mijn laatste ex ving mijn melancholiek rondom dit onderwerp op, maar luisterde weer eens een keer niet goed. Ik liet hem mij een jaar lang Mirreke noemen, zo pleegde hij in ieder geval geen heiligschennis. Mir is vandaag de meest populaire variant, Sonjam kreeg ik omdat een vriendin van de zus van een vriendin ook Miriam heette maar altijd met Turken omging. Skippy dateert al van eerder, namelijk vanaf het moment dat ik kon lopen. Toen sprong ik de hele dagvan links naar rechts en van voor naar achter. Mirrie hoor ik de laatste jaren steeds vaker en ook daar luister ik naar. Eigenlijk kan je alles naar me roepen, ik luister toch wel. Maar Mirke betekent nog altijd het meest en is ook nog altijd het meeste ik... En ik bepaal wie die naam mag gebruiken. En dat zijn alleen VIPS...
Het was een gezellig middagje met allemaal leukerds en een lekker Tilburgs sfeertje. Meedreunen op Peter, Peter en René is altijd oke, zelfs als je in het dagelijks leven probeert om regelmatig cultureel verantwoord te zijn of te doen. Met een enkele Amsteltje Lite en een lekker frietje is Miriam helemaal in d'r element. En ik ben ook een beetje trots op mijn voorspelling van gisteren, want die kwam toch aardig in de buurt. Wil niet zeggen dat er geen plaats is voor teleurstelling, hoewel eerlijkheid geboden is. We werden van de mat gespeeld! Geen gezeik over een niet toegewezen penalty die de hele wedstrijd had kunnen doen omslaan! We waren gewoon slecht...!
Vandaag gaan we knokken voor wat we waard zijn. De stoere kerels van Willem II nemen het op tegen de doorgewinterde boeren van Eindhoven. En Miriam is getuige. Iedere Tilburger zou nu al vlinders van zenuwen moeten voelen, zijn nagels bijten uit nervositeit en ijsberen vanwege de spanning. Maar ik, ik maak me druk om wat ik aan moet trekken. Zonet scheen het zonnetje nog heerlijk, nu is het bewolkt. Bovendien beloofde Peter T. en Piet P. gisteravond dat er nog menig buitje zou gaan vallen. En zoals de meesten weten, de Kuip has no roof!
Dus laat ik het niet te lang houden, ik ga maar weer eens richting kledingkast. Waarschijnlijk wordt het een combi met shirtje en een jackie. Kan ik daar ook mooi alles in doen en wordt een tas overbodig. Wat is het toch heerlijk om een vrouw te zijn!
Mijn prognose voor vanavond: 3-0 voor PSV. Sorry, op sommige gebieden blijf ik realistisch...
Ik ben eenzaam. Ik ben namelijk de enige Kane liefhebber in de wijde omtrek van mijn vrienden- en bekendenkring. Niemand, maar dan ook echt NIEMAND wil nog met mij naar Kane concerten. En believe me, ik heb het echt iedereen al eens een keer gevraagd. Behalve mijn dove tante dan, want ja... Ooit vond ik nog een tweetal vriendinnen bereid om met mij naar 013 te trekken en mijn eigen Dinand te bewonderen. Dat klinkt overigens wel behoorlijk klef. Voor de duidelijkheid; mijn fanschap heeft met muziek te maken, niet met sex of een zwak voor weduwnaars. Ik vind Kane oke vanaf het eerste uur. Ze durven tenminste wat. En ja, het is ambitieus om Martin Luther King door je nummers te mixen, het klopt dat te strakke broeken afbreuk doen aan je imago en het is ook waar dat je niet te vaak moet zingen alsof er een konijn klem zit in je strot. Maar please people, give these guys some credit!
Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Nobody listens. Ik probeerde vanmiddag nog even naar Ticketservice te bellen voor Kane kaarten voor het concert op het Muiderstrand. Toen ik al 3 minuten in de wacht zat, kwam de waarheid plotseling bovendrijven. Waarom zou ik kaarten bestellen? Er gaat toch niemand mee. Teleurgesteld en 30 eurocent per minuut armer hing ik op.
Het weekend zit er weer aan te komen, al is dat wel een beetje voorbarig aangezien er behoorlijk wat werk ligt. Maar verhuizen ga ik zeker! Het is allemaal in een rap tempo gegaan, maar vanaf volgende week zit ik met mijn kantoortje op de Heuvelring in het centrum. In het kantoor/huis van Lawless & Lotski, die de woonfunctie van het pand laten voor wat het is en een paar kilometer verder een huis gaan bewonen. En dus gaan we om te beginnen met z'n vieren (ook Rogier, koning van de database) dit pand delen en de vaak geschreeuwde doelstelling 1+1=3 bezigen. Heb ik eindelijk eens wat volk om tegenaan te lullen als ik me tijdens het werken verveel, hoef ik niet de hele dag mijn huis om te bouwen tot kantoor en 's avonds weer omgedraaid. En ik kan mijn inspiratieloze kantoor (sorry family) in het grijze industrieterrein gedag zeggen. Want daar kwam al helemaal nix uit mijn vingers!
De planning is om op korte termijn samen een website te openen, waarop we onze miraculeuze rekensom presenteren en bewijzen. Zijn we klaar met sjouwen en bouwen, dan komt die link natuurlijk onmiddellijk op deze weblog!
Mijn shirt heeft gisteren 1 fan opgeleverd, de beste jongen zei helemaal uit zijn dak te gaan van De Puta Madre. En dat was te zien. Hij was ook meteen de enige die er ooit van gehoord had, want de rest van de avond werd ik door allerlei vage kerels aangesproken die me vroegen of ik wel enig idee had wat er op mijn shirt stond. Tja, ze gaan op hun zestiende voor het eerst naar Lloret en na tien jaar hebben ze nog slechts twee Spaanse woorden in hun vocabulaire: Puta en Cerveza.
Gezellig was het wel, hoewel ik in de vroege ochtend een zeker stadium van treurigheid had bereikt en ik weer de nodige voorspelbare en uiterst zielige acties had ondernomen. Ik belandde zelfs in De Nacht, ofwel de tietenbar. Het was verstandiger geweest als ik gewoon naar huis was gegaan, want het niveau kwam daar echt ver onder het grondwaterpeil. Socialisen met treurige exen, ruziende wijven op het toilet en geimporteerde danseresjes op de bar. Eens maar nooit weer, ik kan het echt niet aanzien. Bovendien is naar huis gaan als het licht ook iets wat ik voorgoed van mijn lijstje schrap, want dat is al helemaal geen aanrader.
Vandaag voel ik me wel erg goed, dat had ik niet verwacht. Lekker langs de lijn gestaan in Riel, daar werd gevoetbald door den zwager. En een etentje maakt de zondag vast compleet. Ik bestel nog een zo'n dag voor morgen. Kan iemand dat voor me regelen? Perfect!
Ik heb een mooie inhaalslag gemaakt, twee dagen achter elkaar twee uur gesport. En nu ik een lekker portie nasi achter de kiezen heb, ga ik me optutten voor een gezellig avondje uit. Zodadelijk eerst een klein feestje bij een studievriendin in Dongen (Jaja, the place to be!) en daarna heerlijk de kroeg in.
Omdat mijn spijkerbroeken letterlijk van mijn kont schuiven, heb ik eergister lekker geshopt in Hoogstraten. Daar zit Originals, een superwinkel voor de laatste trendy kleding. Niet dat ik nou zo'n trendsetter ben, maar het is wel leuk om af en toe wat hippe outfits te kopen voor het uitgaan. Dus kocht ik gister ook een shirt van een merk dat het helemaal moet gaan maken: [url=http://www.deputamadre69.com]De Puta Madre 69[/url]. Mijn eerste associatie met het merk was (door mijn ooit gevolgde lessen Spaans) dat het iets met hoer en moeder te maken had, wellicht in het befaamde standje. En inderdaad: ook [url=http://www.interglot.com]Interglot[/url] vertaalt de afzonderlijke woorden zo. Toch geeft het label van het merk een heel andere filosofie aan.
Een slimme Colombiaanse drugsdealer in een Spaanse gevangenis zou dit merk in 1991 begonnen zijn. De ontwerpen werden uit de gevangenis gesmokkeld en na lang zoeken zou er eindelijk een gek gevonden zijn die het wilde produceren. Het merk is inmiddels in heel Zuid-Europa een grote hit en komt nu ook onze kant op. De Puta Madre betekent volgens de website zoiets als 'ik voel me te gek'. Of zou het zijn: 'Ik ben een gek van 69 die met een t-shirt met hoerenmoeder er op loopt'? Waren de Vengaboys ook geen DJ's die met een oude bus langs de Spaanse Costa's reisden om feestjes te bouwen??? Wellicht ben ik dus letterlijk een fashion victim, maar ik ga het er vanavond toch maar op wagen...
Er komt weer zo'n weekend aan waarvan je niet weet wat te denken: is het nou zondag of maandag, of is deze maandag nou eigenlijk een dinsdag en is het nu alweer vrijdag? Ik was de tel vorige week al helemaal kwijt, maar nog zo'n lang weekend brengt mijn bioritme volledig in de war.
Mijn HCG-kuur zit erop, ik ben zo'n 7 kilo afgevallen. Nu wacht de grote uitdaging: handhaven. Omdat ik deze week heel wat late avondjes en vroege ochtenden had, is sporten er nog weinig van gekomen. Vanavond staat daarom exclusief gereserveerd voor fitness en bodypump. Het zal me niet gebeuren dat ik na 5 jaar van kilootje erbij - kilootje eraf, in 6 weken weer 7 kilo aankom. Ik moet en zal het dit keer volhouden!
Weinig interessante anekdotes deze week, al was ik wel even astonished toen mijn administrateur me met het grofvuil buiten zette. Ik vertrouwde het zaakje niet helemaal, wilde een second opinion. En toen ik dus mijn kas- en bankoverzicht, jaarrekening en ander materiaal opvroeg, rook meneer onraad. Met niet al teveel etiquette meldde hij me vervolgens dat het vertrouwen kwijt was (ik was er ook al tijden naar op zoek, aangezien zijn personeel bij elke vraag als antwoord enkel 'euhmmmm...' wist te produceren) en dat ie me niet meer hoefde. Geen probleem, dacht ik en haalde mijn spullen op om vervolgens een échte specialist de boel te laten overnemen. Jammer voor hem. De resterende stukken zouden worden nagestuurd, stond op een briefje dat hij zijn stagiaire aan mij liet overhandigen. De laffe hond. Ik zal me maar niet afvragen waarom hij die stukken (bank- en kasoverzicht, resultaten van 2004) niet even kon uitprinten.
Soms is business hard, dat vraagt nog wat gewenning. Maar ik ben een snelle leerling!
Een korte samenvatting van Koninginnenacht- en dag: die tweede sucked, wat een drukte! Kwas er redelijk snel klaar mee, om 21.00u lag ik lekker voor de televisie. En dat gaf meer pleasure dan al het zinloze gedreun en gedouw op het Piusplein. Koninginnenacht daarentegen was een gezellertje, na drie uurtjes meezingen in het Patronaat beland waar het bijna vanzelfsprekend weer top was.
De week die volgde was stukken turbulenter. De GVR-opdracht werd een feit. Sterker nog, op woensdag zat ik oog in oog met Neerlands beste kok. En dat gewoon in zijn eigen keuken. Herrrrrlich! Zonder in details te treden, de opdracht is magic en heeft me wel zo'n ongelofelijke energyboost gegeven. Dat zou een traytje Red Bull never waar kunnen maken! Na het vriendelijke overleg aan de keukentafel mochten we een etage stijgen voor een fabuleuze, onvergetelijke, flabbergastende, allesoverstijgende lunch van zo'n tien gangen. Nooit geweten dat brandnetel zo lekker is, al ga ik op korte termijn toch maar niet zelf de vijzel ter hande nemen. Tijdens mijn autorit terug naar Tilburg moeten mijn medeweggebruikers zich afgevraagd hebben tegen welk spook ik zo vriendelijk zat te lachen, want het lukte me maar niet die smile van mijn gezicht te krijgen.
Nu we een paar dagen verder zijn en ik langzaamaan een start heb gemaakt met de opdracht, begin ik 'm toch wel een beetje te knijpen. Wat nou als ik niet goed genoeg ben? Dan knikkeren me ze zo weer buiten. Zeker weten dat ze niet zolang naar mijn kwaliteiten gaan zoeken als dat ze geexperimenteerd hebben met die brandnetel. Noop, dit keer moet ik het zelf doen en bewijzen dat ik op mijn vlak net zo crea ben. Dus leg ik de lat voor mezelf megahoog en denk ik bij elke blik in de spiegel aan de geweldige kans die ik heb gekregen. En ik ga het 'm flikken! All credits for this assignment go to Lawless & Lotski!
