Archives
You are currently viewing archive for January 2005
Ooit gehoord van de roltrap-pitch? Ikke niet tot vanmiddag. Misschien dom, misschien ook niet. Ik werd aardig voor het blok gezet, zoals me nog niet eerder gebeurde in een saai en ogenschijnlijk makkelijk, zakelijk gesprek. Bij meneer de makelaar stelde ik de vraag of hij met een vast communicatiebureau werkte. Het antwoord: 'hmm, ja, nee.' Duidelijk! Dus vervolgde ik op m'n gemakje mijn verhaal en vertelde ik meneer de makelaar wat ik allemaal doe. En toen kwam DE vraag: 'Waarom zou ik voor jou moeten kiezen?'
* Omdat ik goede teksten schrijf
* Omdat ik me goed kan inleven in de doelgroep
* Omdat bij mij creativiteit niet ten koste gaat van professionaliteit
Ik werd behoorlijk overrompeld en voelde a la minute dat dit een test was. En daar ging ik, 100 kilometer per uur het dal in, meegesleurd door dit besef. Bovenstaand antwoord is natuurlijk niet heel errug onderscheidend, moet ik toegeven. En toen kwam dus de vraag of ik weleens gehoord had van de roltrap-pitch.
Nou, het zit dus zo. Je probeert al maandenlang de directeur van een groot bedrijf (meneer de makelaar noemde Unilever of Ahold) te pakken te krijgen, om een afspraak met hem te maken en hem te overtuigen van je kwaliteiten. Tuurlijk een druk bezet typetje en zwaar onbereikbaar. Wat wil? Loopt ie op zaterdagmiddag in de plaatselijke Bijenkorf! Hij gaat tegelijk met je de roltrap op en je hebt de beperkte lengte van de roltrap om hem te overtuigen. En ik had volgens meneer de makelaar de roltrap-pitch dus niet doorstaan. Deed me herinneren aan een keer dat ik vastzat met mijn veter in de roltrap. Ik was bijna boven toen hij vast ging zitten in het gootje en terwijl ik hoopte dat hij boven vanzelf los zou gaan, struikelde ik als een dwaas de sportafdeling van de V&D binnen. De komende dagen ga ik dus strategisch aan de slag met mijn sterke punten en hoe ik die het beste in 30 seconden kan formuleren. Zeker weten dat ik niet nog een keer over mezelf struikel.
Wat een divers weekje: van een echte topchef naar een beveiligingsbedrijf in een uithoek van Brabant. Precies van die dagen waarop je denkt; wat is het toch lekker om vrij te zijn. Eigen tijd indelen, dingen aanpakken zoals je het zelf wilt en leuke dingen meemaken.
Gisteren was ik in de Treeswijkhoeve aan de rand van Waalre, wederom voor mijn rubriek. Bek open van verbazing over de landhuizen die daar staan. Het stulpje van Adam Curry en Patricia Paay is er niks bij. Ik verwachtte een moeilijk interview, de Meesterkok had twee dagen tevoren gehoord dat de felbegeerde Michelinster niet was binnengesleept. Het tegengestelde bleek waar! Superenthousiast, spraakwaterval en leuk! Met een eigen fotograaf erbij, ik voelde me bijna een echte journalist... Ik vond wel dat de fotograaf een bekend gezicht had, maar kon hem niet echt thuisbrengen. Maakte nog een grapje over zijn dure apparatuur (bleek een camera van bijna een Euroton te zijn!) Zo foto-ongeniek ben ik nou toch ook weer niet, dacht ik nog. Dat er een camera van een ton nodig is om mij er scherp op te krijgen... Weinig zelfkennis wellicht! Blijkt achteraf dat ik, met mijn verstand van glitter en glamour, een van 's lands bekendste persfotografen bij me had. En ja, de vader en zakenpartner van Edwin Smulders, de maker van Maxima's eerste foto en zowat de enige fatsoenlijke paparazzo die Nederland rijk is.
Vandaag weer terug in het echte leven. Op pad voor een ander blad, voor een nieuwe regio: de Kempen. Een beveiligingsbedrijf was aan de beurt. Het huis deed al compleet anders vermoeden; gedrapeerde glasgordijnen en veel eiken. Maar goed, ook in het huis van de machoman wordt het interieur door de vrouw bepaald. Na een druk op de bel doet de huismidget open. Kereltje van rond de 1.60m. Ik wilde bijna vragen of zijn moeder thuis was. NEE! Het is de eigenaar van het beveiligingsbedrijf, slechts drie turven hoog. Hij moet dus een geheim wapen hebben. Wat blijkt? Vier getrainde herders in de tuin. Ik heb mijn grapjes over kabouters dus maar achterwege gehouden. You never know....
Alfie, the remake. Had er nog never van gehoord om eerlijk te zijn. Dacht bijna dat het een film was over de jeugdjaren van Alf op Melmax... Maar was Alfie nou een goede film? Het was in ieder geval een stelletjes- en vrouwenfilm. En Alfie was het toonbeeld van de mooie, onaantastbare man. En ook zijn blik in de camera deed menig ijsje, chocoladereep en vrouw smelten. Niet voor niks werd Jude Law deze maand als Lekkerste Wereldhapje werd uitgeroepen door People. Ik zou wel een ritje op die retroscooter van Alfie willen maken... Al dit geleuter over de hoofdpersoon verraadt waarschijnlijk al dat de film niet echt reteveel inhoud had, want dan was Jude feilloos opgegaan in het allesopslokkende drama. Toch zet ik 'm op mijn favo nieuwe films lijstje. Ik twijfel er niet over dat ie er over een jaar niet meer op staat.
Hoewel ik gister reuze gezondigd heb, ik had echt een suikerboost nodig en besloot voor de bloedsuikerknaller te gaan (chocomel met slagroom), ga ik vandaag toch maar niet sporten. Ben nog altijd aan het werk, mijn wens van drie weken geleden.
Vandaag is het zover, enkele ritjes op en neer: mijn kantoor is ingericht en ready for use. Ik voel me nu al harstikke thuis. Hier kan ik lekker effectief bezig zijn, eindelijk! Een mooi kunstwerk aan de muur, een radiootje op de kast en een goede bureaustoel moeten het allemaal nog comfortabeler maken. Dat betekent wel einde van het tijdperk waarin ik tv keek en werkte tegelijk. Bye bye Oprah en ATWT... Ik zal vast nog weleens een middagje thuisblijven om het af te leren. Nu echter vol aan de bak, want ik heb volgende week zoveel afspraken dat ik niet eens tijd heb om te 'produceren'. Daarom doe ik dat maar ff op zaterdagmiddag.
Paps en mams zijn een weekendje weg, dus als ik hier klaar ben ga ik uitgebreid zonnebanken en in bad liggen. HEERLIJK!
Vanavond onder de zonnebank, ging er (naast al die andere blauwe lichten) ineens een lampje branden. Twee weken geleden zat ik op zondagavond voor de tv, Life & Cooking te kijken. Te gast was een jongen uit Loon op Zand die met zijn digitale camera onzichtbare wezens kan 'vangen' en ook zegt met geesten te kunnen praten. Definately niet mijn ding, simpelweg makkelijker om er niet over na te denken.
Tijdens de show kreeg hij door dat hij via de camera ook iets aan de mensen thuis mocht doorgeven. Dus stond hij ongeveer een minuut lang met gesloten ogen en een vreemde gelaatsuitdrukking voor de camera. Hij deelde vantevoren mee dat de kans groot was dat de kijkers iets zouden ervaren: een apart gevoel, warmte of zelfs een concrete waarneming. Een beetje huiverig besloot ik niet te zappen en dus wachtte ik af tot er iets zou gebeuren. Ik kreeg het zowaar warm op mijn rug, voelde mijn wervels heel bewust. Moeilijk te omschrijven, maar ik deed het voor mezelf af als een verkeerde zithouding. Programma voorbij, onderwerp afgesloten.
Wat wil nu? De plek die toen zo warm en vreem aanvoelde, herinnerde ik me vanavond, is precies de plek waarop ik terechtkwam op het moment dat ik vorige week vrijdag van de trap viel. Ik ben een moeilijk te overtuigen persoon, maar dit afdoen als puur toeval gaat me iets te ver. Maar wat een vragen blijven er nu over! Heeft die warmte van 'iets' ervoor gezorgd dat ik geen zware schade heb opgelopen en eigenlijk erg gemazzeld heb? Of is die straling verantwoordelijk voor mijn val? En nog belangrijk: wie of wat heeft dit om welke reden veroorzaakt?
Het was zelfs op het journaal heb ik me laten vertellen. Brad en Jen zijn uit elkaar! Nou ben ik nooit zo gek van Brad geweest, ben meer het Tom Cruise type. Maar toch doet het me wel zeer...! Tuurlijk kunnen wij op verre afstand van het koppel alleen maar gissen naar de oorzaak, maar het is minstens verdacht dat Brad tijdens de opnames van Ocean's Twelve al giechelend met Catherine Zeta Jones is gespot en dat hij ook aan Angelina Jolie gelinkt is. (Heb ik gelezen, natuurlijk...)
Brad en Jen waren het licht in de duisternis van slettend Hollywood. Het bewijs dat een leuke, mooie man echt wel trouw kan zijn aan een vrouw. Tuurlijk, Jennifer Aniston is wel iemand om zuinig op te zijn. Maar ook dat is voor de meeste mannen geen reden om niet naar het stemmetje van hun testosterongehalte te luisteren. Tom Cruise had geen genoeg aan Nicole Kidman. Ben Affleck kon JLO niet houden. Ik bedoel maar! Wat willen ze nog meer? En nu laat Brad dus ook Jen in de steek. Is er eigenlijk nog wel hoop voor ons vrouwen? Ik heb in ieder geval geen zin meer om mezelf complexen aan te laten praten, af te laten spiegelen als achterdochtig en onrealistisch terwijl er achter mijn rug wel degelijk iets gaande is. En achteraf wordt altijd bevestigd wat je eigenlijk aan je fiets had hangen. Believe me, I know! Of ben ik nu misschien weer degene die overhaaste conclusies trekt, de ander niet vertrouwt en te diep nadenkt? Tuurlijk!
Het is alweer even geleden dat ik een log heb geplaatst en dat had zo zijn redenen. Een aantal leuke, en eentje wat minder goed. Ik had het retedruk met werken, want het nieuwe blad waar ik voor mag werken verdient natuurlijk een goede eerste indruk. Daarbij had ik ook de sollicitatiegesprekken voor mijn freelancer, waar ik ook een geschikte kandidaat heb gevonden. Toppunt was mijn bezoek aan Amsterdam, het 555 concert op de Dam met natuurlijk Tiesto. Jammer dat ie geen rekening had gehouden met het vertrek van onze laatste trein, maar ook zonder dat was het zeker de moeite waard. Spontane acties zijn meestal leuk, dat blijkt maar weer...
Omdat ik door dat 555555555555 gedoe wel wat werk had laten liggen, besloot ik gisterochtend maar wat extra gas te geven. Met het resultaat dat ik (zoals het een goed bejaarde betaamt) van zo'n 8 treden naar beneden stuiterde van de trap. Geen adem, geen beweging en sterretjes deden me beslissen om toch maar even naar de dokter te gaan. Ribben gekneusd. Daar zat ik op te wachten. Nu, een dagje later, valt het eigenlijk best mee. Zit het werk van gister een beetje in te halen en probeer op een relaxte manier achter mijn pc-tje te blijven zitten. De pijnstillers doen hun werk en ik heb mazzel gehad. Vandaag nog even rustig aan en als het even lukt morgenmiddag naar Bolle, elfjarig bestaan van Fiesta Servessa. Is weer eens wat anders voor de zondag.
Morgen wordt een dag die al mijn zorgen ineens zal doen verdwijnen! Al vroeg vertrek ik richting Eindhoven naar een afspraak voor een nieuwe klant (ik ben op en top voorbereid) en daarna reis ik af naar de Makro, waar hopelijk dan een mooie PDA met GPS op me wacht. Bye bye ANWB routeplanner en Total Stratenboek. Met complete berusting stort ik me in het navigatietijdperk en vergeet ik alle topografie om me heen. Nou kan ik sowieso maar moeilijk aangeven of Breda nou verder weg van Eindhoven of Den Bosch ligt en moet je me vooral niet vragen om ff snel ergens heen te rijden. Ik heb namelijk geen kompas in me. Geen enkel besef van richting, geen gevoel voor afstand. Samen met wiskundig inzicht is iets of iemand vergeten het in mijn genen te stoppen. Ik hoop overigens wel dat het me lukt om vanuit Eindhoven de weg naar Best te vinden. Anders wordt het helemaal niks met die PDA en mijn TomTom.
