Archives
You are currently viewing archive for December 2004
Ik weet niet of het iets met het aflopen van het jaar heeft te maken, maar ook bij mij is de rek er een beetje uit. Het is vrij rustig qua werken, maar toch heb ik niet de schwung in de pen die me normaal is. Produceren is geen issue normaal gesproken, maar het zit me op het moment even tegen. Ik maak dus maar gebruik van mijn vrije tijd en probeer inspiratie op te doen op informele redactiebezoekjes, verjaardagspartijtjes en de crosstrainer in de sportschool.
Vandaag ook een bedrag overgemaakt op giro 555. Ik vraag me vaker af wat er eigenlijk nodig is voor een ramp. Ik zou zomaar in mijn lits jumeaux kunnen liggen terwijl de aarde hier gaat shaken. En wie zegt me dat dit huis uit begin vorige eeuw het dan zal redden? Wie komt mij en mijn lieve kater uit het puin halen als heel Nederland een ravage is? Ik ben tenslotte een 'happy single'. En de allerbelangrijkste vraag: waarom gebeuren dit soort dingen toch altijd op plaatsen waar de mensen op zijn zachtst gezegd al niet erg bevoorrecht zijn? Jaja... laat de EO maar redeneren dit keer. Henny mag God gevonden hebben, maar had Hij die meer dan 100.000 ook niet even kunnen bezoeken?
Sommige geurtjes brengen onverwachts weer herinneringen boven die normaal niet vooraan in je geheugen liggen. Tot mijn spijt kon ik gister in de supermarkt mijn merk deo niet vinden (ook daar schijnt een run op te zijn tijdens de feestdagen) en dus pakte ik vrij willekeurig een ander A-merk uit de schappen. Toen ik vanmorgen uit de douche stapte deed ik hem op. En als een genie uit een bottle, geurde de skivakantie van vorig jaar naar boven. Het houten chaletje in de Franse bergen, de gedeelde douche, bergen zweetsokken, grote pannen spaghetti en twee kratten Breezers. Supervakantie! En ongetwijfeld was Nivea Deo Balance daar ook aanwezig... Vreemd dat ik dat niet met absolute zekerheid kan zeggen, niet de deo zelf maar alleen de geur is me bijgebleven. The human brain remains a mystery.
Vandaag mocht ik in de rol van dochter van de baas een ritje naar Belgie maken. Zo'n 6 jaar lang werkte ik in de zomer bij pa op de zaak in het pittoreske Beerse. Omdat ik dit jaar tijdens de zomervakantie druk bezig was met visuele metaforen, ofwel mijn scriptie, had ik dispensatie. Mijn neef was inmiddels toegetreden tot het bedrijf en aan hem was de dankbare taak om dit jaar d'n 'jonge Hollaander' in het dorp te spelen. Nu echter de kerstvakantie bijna aanbreekt, gaat hij op skivakantie en is ook de vaste kracht op de Belgische vestiging met 'verlof'. Miriam is dus back in town. Nou ja, back in het gehucht van Vlaanderen.
Tijdens de terugrit speelde ik nog even voor Belgische Kerstman, want er moesten ook nog een aantal kerstattenties bij klanten worden afgeleverd. Mijn topografische kennis en mijn richtingsgevoel zijn erg onder de maat, vooral in Belgie, waar het asfalt nog moet worden uitgevonden. Ik twijfel al wanneer een bordje niet helemaal naar rechts staat, maar misschien ook een beetje rechtdoor. Wat moet ik? Steevast pak ik de verkeerde afslag. Vandaag is echter een wonder geschied, het lukt me om zomaar in een keer naar het juiste adres te rijden. Dat de Schrobbeler maar mag smaken, Belskes!!!
Tijdens het afstuderen realiseerde ik me nooit zozeer dat het een behoorlijk karwei was waar we mee bezig waren. Maar toen ik vanmiddag bij de afstudeerzitting van een medestudent zat, was ik ineens zo opgelucht. Al dat overleg, dat zweethok waar we dagen in zaten, docenten met botsende ego's en dansende statistiekcijfers die me slapeloze nachten bezorgden: het is voorbij. Ik mag dan nog af en toe stressen over mijn werk en teksten, zo'n hoge berg als mijn scriptie zal ik voorlopig niet meer tegenkomen. Sowieso omdat wintersport er dit jaar niet van zal komen, helaas...
De moeder van de afstudeerder was iets minder enthousiast tegen ons, omdat ik en Emmy hadden besloten om met z'n 2en af te studeren. We zaten in een onderzoeksgroep van 6 en dus moesten we vroeg of laat toch afsplitsen. Mams vond het maar belabberd van ons dat we niet met haar dochter wilden samenwerken en dat moest er nog even uit.Die beslissing is al in mei genomen, ik ben inmiddels al 3 maanden en 1 dag Docorandus. Het beste meiske woont bijna 2 uur met de trein van Tilburg vandaan en ik werk inderdaad liever met iemand wat dichter bij huis. En dat dat dan ook nog eens een vriendin was die net als ik wel van een beetje aanpoten houdt, maakt de keuze niet al te moeilijk. Ik ben in ieder geval blij dat mijn moeder zich niet met dat soort zaken bemoeit. We zijn immers toch al een tijdje van de basisschool af. Toen vond ik het al een ramp als mamalief zich in een zaak ging mengen waar ze helemaal niets mee te maken had. Ik kon het zelf wel af. Ach, sommige moeders verliezen hun overwicht nooit. Dat zal nog wat worden als haar dochter besluit om uit huis te gaan. Ik vrees dat mams zal meeverhuizen.
Lekker, zo'n griepje. Ik voel me al drie dagen een ontzettende dweil, heb het koud en warm en als ik even niet oplet sta ik in de supermarkt met een gigantische snotjaap uit mijn neus aan de kassa. Was al eeuwen niet meer verkouden geweest, maar die tijd heb ik nu weer ruim ingehaald.
Klanten blijven klanten en dus heb ik niet in mijn bedje gelegen, maar al dampend in de auto gehangen. Toen ik gisteren bij Silva in Den Bosch een afspraak had en ik het zweet letterlijk op mijn bovenlip had staan, zag ik het even niet meer zitten. Ik had zelfs niet gezien dat ik niet binnen een parkeervak had geparkeerd, maar precies ernaast. 45 Euro boete kon me niet eens iets schelen, ik mocht naar huis!
Wat ik naast die boete ook nog even meegepikt had, was een BN-er. Deze term staat echter in dit geval niet voor 'Bekende', maar voor 'Belachelijke' Nederlander. Het was Nol uit de RTL Shop. Die treurige Eppo die werkelijk is ingehuurd om de zwakbegaafden onder ons te overtuigen van de effectiviteit van flesjes water met mineralen om af te slanken. Even dacht ik nog dat ie ook nog eens met me zat te sjansen. Bleek dat mijn string van onder mijn heupspijkerbroek naar hem zat te zwaaien. Wie heeft die dingen ook bedacht? Replay did...
De eerste kerstkaartjes vallen binnen, gezellig... Mijn overbuurman kreeg zaterdagnacht een ander cadeau. Gezien de schade aan zijn ruit en het geschreeuw om 4.00u 's nachts moet het een baksteen of iets anders van behoorlijk kaliber geweest zijn wat zijn slaapkamer binnenvloog. Er hangt nu een briefje op zijn raam, maar ik durf niet te gaan lezen wat er op staat. Dat hij wakker is geworden van het tafereel behoeft geen twijfel, want minutenlang klonk 'fucking bitch' over het plein. Zou alles wel goed gaan met zijn relatie?
Goed, ik ga ook maar eens beginnen met mijn kerstkaarten. Dit jaar geen hele verhalen, ik moet al de ganze dag schrijven. Dus voor hen die een op en top originele kerstwens verwachten... ik moet jullie teleurstellen! Hopelijk kunnen jullie de voldoening halen uit de glitters op de kaartjes. Ik zit al van top tot teen onder de glimmers, heerlijk.... Ahumm.
Zo, het is weer bijna weekend. Dit is toch wel de week van de non-avonturen geweest, weinig nieuws in mijn wereld. Dat bewijst mijn web-log wel. Gistermiddag mocht ik heel toevallig nog wel kennisnemen van een zware *****streek van een klant. Dezelfde die al eerder in mijn digitale dagboek aan de orde kwam. Voor de brochure van een nieuwe vestiging in een andere stad hebben ze zonder mijn toestemming (delen van) mijn teksten gebruikt. Geen telefoontje, geen mailtje, niks. Gewoon simpel knippen en plakken. Ik zat echt te koken van woede, maar aangezien ik in een vergadering met een redactie zat waar die brochure toevallig voorbij kwam, kon ik niet direct tegen het plafond springen. Nu moet ik bedenken wat voor actie ik ga ondernemen. Ben natuurlijk lid van de NVJ, dus zij kunnen me vast wel helpen. Maar wat betekent dat voor mijn positie in het Tilburgse bedrijfsleven? Maken ze me tot een parasiet? Roddels zijn in ieder geval sneller in de wereld dan dat ze er uit zijn. Jammer dat ik niet meer aan kan kloppen bij mijn all time favourite lawfirm....
De kogel is door de kerk, ik kan aan de slag bij Willem II. Ik werd gebeld met de mededeling dat ik mijn cabrio wel vast kan bestellen, maar ik moet eerst nog maar eens zien wat er van komt. Mezelf rijk rekenen heeft sowieso geen zin, dus laat ik voorlopig maar bidden dat we het traject op een goede manier op de rails krijgen.
Een goede freelancer vinden om het werk te doen, zal vast nog een hele kruistocht worden. Misschien moet ik maar iemand selecteren die ook mijn huishoudster kan worden, sla ik twee vliegen in een klap. Ik ben in ieder geval wel benieuwd wat voor types de revue gaan passeren. Mijn advertentie staat als het goed is vandaag nog op Tilburg.com. Was ik vroeger altijd nerveus voor een sollicitatiegesprek, nu zie ik er ook een beetje tegenop om aan de andere kant van de tafel te zitten. Weird en nergens op gebaseerd.
Zo zeg, het was weer teveel om te noemen dit jaar. Een grote boodschappentas was te klein om al mijn 'geschenken waarover Sint zolang had moeten denken' mee te nemen. En nu het allemaal thuis ligt, heb ik geen ruimte om het op te bergen. Dat betekent dat de chocoletters vandaag op het lunchmenu staan en dat de oude Blue Band bordjes nog met het huisvuil van vandaag kunnen worden afgeserveerd. Het weekendje weg voor pa en ma (waarover ik ernstige twijfels had) is nog beter ontvangen dan de kerstsingle van de Tokkies. Het was dus een heerlijk avondje! Op de afwas na dan...
Al ongeveer twee weken lukt het me aardig om van alle zoet en zout te blijven dat God en het Voedingscentrum ons verbiedt. Lekker aan het sporten met mijn nieuwe hartslagmeter; ik geloof echt dat ik effectief bezig ben... De angst slaat weer toe nu het 5 december is. Kan echt niet wachten op de geweldige cadeaus van de Sint, het heilig avondje mag wat mij betreft beginnen. Ik bid alleen dat hij me niet verblijdt met teveel chocoladeletters en ander zoets dat ik regelrecht op mijn heupen kan plakken. Toen een vriendinnetje donderdagavond kwam aanzetten met een reuze letter met een zilver laagje van de Bijenkorf, heb ik gezworen dat ik hem niet helemaal op zou eten dit weekend. Vrijdagavond had ik hem al compleet vermorzeld. Op hoop van zegen dus vanavond, dit keer zweer ik maar op niets. Ik vrees dat de letters de woensdag niet halen. Lang leve de crosstrainer...
Pfff.... wat kan ik slecht tegen stilzitten. Geef mij maar een dag vol drukte en afspraken, of een lijst met interviews om uit te werken. Vandaag gebeurt er niks. Misschien komt het omdat ik zaterdag en zondag door heb gewerkt, of kan ik wellicht heel goed naar deadlines toewerken? Die is namelijk maandagochtend, maar alles is al bijna 24 uur op de redactie. Wat nou deadlinestress, nog nooit gehad!
Was ik vroeger helemaal happy als ik een dagje niks te doen had, nu maak ik me een beetje zorgen. Stilte voor de storm of wordt het een windstille decembermaand? Ben maar even wezen sporten, heb de laatste cadeaus ingepakt en heb zelfs gewtijfeld of ik de afwas zou doen. Ha, bijna 15.00u. Ik denk dat ik vandaag maar eens ruim de tijd neem voor Oprah. Kan ik tegelijkertijd nog wat interviewskills van haar overnemen en ben ik toch nog een beetje productief bezig.
